Καλύτερα ρημάδι, παρά ιδιωτικό

Καλύτερα ρημάδι, παρά ιδιωτικό

Οι κάτοικοι της πόλης εμπιστεύονται το κράτος, όταν πρόκειται για την εκμετάλλευση και ανάπλαση των κοινόχρηστων χώρων, με τα γνωστά φυσικά αποτελέσματα...

Να γίνουμε Ελβετία...

Πάντα ονειρευόμουνα να ζω σ’ ένα μέρος γεμάτο πράσινο, όπου όλα είναι περιποιημένα και καθαρά, με λίγα λόγια να θυμίζει περιοχή της Βαυαρίας ή πόλη της Ελβετίας. Αντ’ αυτού, ζω σε μια πόλη που δεν έχει καθόλου πράσινο, εκτός από κάποια δέντρα στα πεζοδρόμια και τους κήπους όσων τυχερών έχουν ακόμη μονοκατοικίες. Α, ναι, και φυτά στα μπαλκόνια. Όταν λέω ότι δεν έχει καθόλου πράσινο, δεν υπερβάλλω. Ούτε χώρο, για να βγάλεις το σκύλο βόλτα, δεν έχει. Κατανοώ, λοιπόν, πλήρως την ανάγκη για αναβάθμιση του τρόπου ζωής και φυσικά την αναγκαιότητα για πράσινο. Το συγκεκριμένο αίτημα, που συνδυάζει περισσότερο πράσινο και γενικά μια ποιοτικότερη ζωή, είναι πιθανόν η μοναδική δράση των φιλήσυχων κατοίκων, που, όμως, θέλουν και μπορούν να διεκδικήσουν δυναμικά το δικαίωμα να ζουν σε μια καλύτερη πόλη. Αντιδρούν, λοιπόν, σε κάθε κίνηση που περιορίζει τους ελεύθερους χώρους και με σύμμαχο την "ασ’ το γι’ αύριο" Ελληνική δικαιοσύνη, δε δυσκολεύονται συνήθως να το πετύχουν.

Παρατηρώντας, όμως, λίγο καλύτερα την πόλη στην οποία κατοικώ, διαπιστώνω ότι ελεύθεροι χώροι υπάρχουν. Έστω περιμετρικά του κέντρου ή στα σύνορα με άλλους δήμους. Μάλιστα πρόκειται για περιοχές - φιλέτα. Στην περίπτωση της δικής μου πόλης βρίσκονται και δίπλα στη θάλασσα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι εδώ και δεκαετίες παραμένουν "ελεύθεροι", χωρίς ίχνος πρασίνου, στο έλεος όσων επιθυμούν να ξεφορτωθούν τα σκουπίδια τους ή να τους καταπατήσουν και ουσιαστικά χωρίς να είναι δυνατόν να τους εκμεταλλευτούν οι κάτοικοι της περιοχής.

Vs

Παντού διαπλοκή...

Όταν ένα ανάλογο κομμάτι ελεύθερου χώρου της περιοχής δόθηκε πριν από μερικά χρόνια προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες, οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν! Θεώρησαν ότι ο ιδιώτης θα τους χρεώνει, για να επισκέπτονται το μέρος που ανήκε μέχρι τότε στο δήμο τους. Ένα κομμάτι, όμως, που δεν επισκεπτόταν ούτως η άλλως ποτέ, γιατί εκτελούσε χρέη σκουπιδότοπου και μάλιστα περιφραγμένου. Μετά από χρόνιες διαμάχες, το κομμάτι αυτό "ιδιωτικοποιήθηκε" και είναι ίσως το μοναδικό μέρος που μπορεί κανείς σήμερα να κάνει περίπατο. Φυσικά δωρεάν. Αν θέλει, μπορεί να αφήσει χρήματα στην επιχείρηση του ιδιώτη. Πριν δεν είχε ούτε πλανόδιο ν’ αγοράσει πασατέμπο. "Το αίσθημα της ΄ελευθερίας΄, όμως, ότι δεν ανήκε σε κανέναν ιδιώτη, είναι αναντικατάστατο" θα πουν μερικοί...

Η αγωνιστικότητα των κατοίκων εξαντλείται συνήθως, στην προαναφερθείσα πρόταση. Αν κάποιος τολμήσει να σκεφθεί πώς θα εκμεταλλευτεί ένα "έρημο" μέρος, τότε η οργή περισσεύει. Τότε όλοι θυμούνται τις περιβαλλοντικές μελέτες και το σωστό σχεδιασμό. Ανακαλύπτουν διαπλοκή και σκοτεινά συμφέροντα που θέλουν να "τσιμεντοποιήσουν" την πόλη τους. Μια πόλη - ρημαγμένη από την αδιαφορία που ούτως ή άλλως ήταν τόσο άσχημη που χειρότερα δεν μπορούσε να καταντήσει. Δεν αντιλέγω ότι χρειάζεται να ενημερώνεται και να αντιδρά ο κόσμος, όπου ανακαλύπτει ότι δε γίνονται κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Στη χώρα μας, όμως, έγινε αυτοσκοπός. Πριν, που ο Δήμος ή όποιος άλλος κατά περίπτωση ήταν αρμόδιος για τη συντήρηση και προστασία του χώρου, δεν υπήρχαν ούτε σχέδια, ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόσβαση για το κοινό. Κανείς, όμως, δεν ενοχλείται και κανείς δεν αποφασίζει να ζητήσει τα ρέστα από τους τοπικούς ή άλλους άρχοντες που για χρόνια παραμελούν να κάνουν το αυτονόητο...

Αρθρογράφος: Σταμάτης Ζαχαρός