Μήπως τελικά δεν είναι το "ρευστό" αυτό που λείπει από την αγορά;

Οφείλω να ομολογήσω ότι μικρή είναι η αγωνία που με διακατέχει για το αν οι τράπεζες θα κάνουν ή όχι χρήση του πακέτου στήριξης των 28 δισ. ευρώ.

Ταπεινή μου άποψη είναι ότι η κρίση μάς φέρνει αντιμέτωπους όχι τόσο με εισαγόμενα προβλήματα όσο με εγγενείς και διαχρονικές αδυναμίες της χώρας μας. Και δεν χρειάζεται ρευστό για να διορθώσουμε τα ελληνικά κακώς κείμενα, πιστεύω. Τι χρειάζεται; Κοινός νους, αυτό το τόσο φθηνό μα τόσο σπάνιο χαρακτηριστικό με το οποίο φαίνεται ότι έχουμε πάρει ως χώρα οριστικά διαζύγιο και αρνούμαστε πεισματικά να συζητήσουμε έστω την επιλογή της μερικής συμβίωσης.

Η αγορά χρειάζεται χρήμα, λέμε, για να κινηθεί. Ο τόπος χρειάζεται επενδύσεις για να συνεχίσει να αναπτύσσεται, ώστε τουλάχιστον να διατηρηθούν αν όχι να αυξηθούν κιόλας οι θέσεις εργασίας. Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουμε αυτό που ο κοινούς νους θα υπαγόρευε; Γιατί, δηλαδή, δεν κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε ως χώρα να διώχνουμε τους λίγους αυτούς ανθρώπους που συνεχίζουν να θέλουν να επενδύσουν εδώ; Δεν τολμώ να μιλήσω για προσέλκυση νέων επενδυτών. Ας κρατήσουμε έστω αυτούς που επιμένουν να ασχολούνται με αυτήν εδώ την ευλογημένη από το Θεό γωνία του κόσμου. Αντί να παρακαλάμε κάποιους να πάρουν τα λεφτά μας, γιατί δεν παίρνουμε εμείς τα λεφτά αυτών που μας παρακαλάνε να μας τα δώσουν;

Είναι τρελοί και ανθέλληνες οι Έλληνες επιχειρηματίες που προτιμούν να μπαινοβγαίνουν σε αεροπλάνα και να τρώνε τη ζωή τους σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων και λόμπι ξενοδοχείων, αντί να επενδύσουν στη χώρα τους; Δεν νομίζω. Βαρέθηκαν, κύριοι και πάνε και αυτοί αλλού μαζί με τους ξένους συναδέλφους τους, που αν δοκίμασαν Ελλάδα έρχονται ξανά μόνο για μουσακά, ήλιο και θάλασσα αλλά όχι για δουλειές. Πάνε εκεί που τους παρακαλάνε και τους φέρνουνε τα πάντα στην πόρτα του μαγαζιού τους.

Θα μιλήσω με ένα παράδειγμα. Είμαστε μία χώρα με σημαντικό ενεργειακό έλλειμμα. Την ίδια ώρα, η ΔΕΗ και πολύ περισσότεροι πολλοί ιδιώτες θέλουν και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να προωθήσουν ενεργειακές επενδύσεις αξίας δις. ευρώ. Τα κεφάλαια είναι στην πόρτα μας και μας περιμένουν και εμείς τους απαντάμε «ελάτε ξανά του χρόνου...». Δεν κάνουμε αυτό που ο κοινός νους υπαγορεύει. Να γκρεμίσουμε τα συχνά γελοία εμπόδια που δεν αφήνουν τα κεφάλαια αυτά να περάσουν το κατώφλι μας. Ούτε τα κεφάλαια παίρνουμε, ενώ ταυτόχρονα και το ενεργειακό μας πρόβλημα διαιωνίζουμε και την εθνική μας ασφάλεια και αυτάρκεια υπονομεύουμε. Ο λιγνίτης μολύνει και εκτός αυτού κάποια στιγμή θα τελειώσει, άρα δεν τον θέλουμε. Τον λιθάνθρακα επίσης δεν τον θέλουμε γιατί κι αυτός μολύνει, ανεξάρτητα αν είναι φθηνός και μπορεί με μερική του χρήση να συνεχίσει να κρατά χαμηλά τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Το φυσικό αέριο το θέλουμε κάπως αρκεί να μην είναι κοντά στη δική μας πόρτα. Και τέλος πάντων, να δεχθούμε περιβαλλοντικές ανησυχίες και τοπικές αντιδράσεις, δικαιολογημένες και μη. Μα ούτε τα αιολικά πάρκα και τις λοιπές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας θέλουμε. Κι αυτά στο γείτονα να πάνε, λέμε. Και το επίσημο κράτος που θέτει στόχους και χρονοδιαγράμματα στέκεται θεατής, το μόνο που μετράει είναι το πολιτικό κόστος και δεν λύνει προβλήματα, δεν αίρει εμπόδια, δεν διευκολύνει. Κι όταν δεν μετράει το πολιτικό κόστος, δυστυχώς ζυγίζει το «λάδι» που θα λιπάνει τα γρανάζια της περίφημης ελληνικής γραφειοκρατίας.

Άλλο παράδειγμα. Οι μεγάλες επενδύσεις real estate. Δεν είναι δυνατόν να περιμένει ένας επενδυτής για 10 – 15 χρόνια για να του πούμε τελικά ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ας του το πούμε εξαρχής. Ας θέσουμε κανόνες. Ας επιλέξουμε μέρη της χώρας μας όπου ο φυσικός πλούτος θα προστατευτεί απόλυτα και ας πούμε «εδώ δε συζητάμε τίποτα». Ας κάνουμε, όμως, κάτι. Δεν μπορεί ένας Δήμος να δεσμεύει επί χρόνια ένα οικόπεδο για χώρο πρασίνου, να μην αποζημιώνει τον ιδιοκτήτη του και ταυτόχρονα να απορρίπτει όλες τις προτάσεις δημιουργίας πρασίνου με αντάλλαγμα μερική ανοικοδόμηση. Ας αποζημιώσει τον ιδιοκτήτη και ας οργανώσει δενδροφύτευση. Μακάρι. Αλλά ας το κάνει.

Μήπως τελικά, αντί να ψάχνουμε τον τρόπο να πείσουμε σώνει και ντε τις τράπεζες να πάρουν μέρος στο πακέτο των 28 δις. ευρώ, θα έπρεπε να κάνουμε κάτι για να διευκολύνουμε αυτούς με τα περισσότερα ίσως δις. ευρώ που επιμένουν να θέλουν να τα επενδύσουν στον τόπο μας; Λέω, μήπως;

Αρθρογράφος: Κωνσταντίνος Λάμπρου