Λίγο χρόνο θέλω

Είναι ο σφυγμός που χτυπά ασταμάτητα μέσα στο μυαλό του. Προσπαθεί να τον αγνοήσει. Διαβάζει, γράφει, πίνει, κουβεντιάζει, οτιδήποτε για να τον αποσπάσει από αυτό τον ρυθμό. Αλλά επιμένει, ο σφυγμός τον ακολουθεί. Οπουδήποτε, οποτεδήποτε... είναι πάντα παρόν.

Δεν υπάρχει κενός χρόνος. Υπάρχουν υποχρεώσεις τώρα. Θα υπάρξουν κι άλλες υποχρεώσεις σύντομα. Κάθε στιγμή είναι χρόνος που κυλάει, χαμένος χρόνος. Στην εργασία, στο μεσημεριανό γεύμα, το απόγευμα στο σπίτι ακόμα και στο κρεβάτι με τη σύζυγό του... το μυαλό του περιπλανιέται. Τι ώρα είναι; Πόσα λεπτά έχει ακόμα; Πρέπει να κοιτάξει το ρολόι.

Βάζει το ξυπνητήρι στις 5:00 επτά μέρες την βδομάδα αν και δεν το χρειάζεται. Ακόμη και τις Κυριακές τα μάτια του ανοίγουν αντανακλαστικά από τις 4:50. Είναι ο εσωτερικός σφυγμός που τον ξυπνά. Το σώμα του ξέρει απλά ότι είναι ώρα. Ώρα για δουλειά, ώρα για δράση. Πάντα είναι ώρα να γίνει κάτι.

Το ρολόι δείχνει 4:00... τώρα 4:01. Όχι, όχι ακόμα! Είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς. Μια περισσότερη ώρα του ύπνου... μια περισσότερη ώρα ησυχίας.

Καθώς κατευθύνεται προς τη δουλειά, μια αντίστροφη μέτρηση παίζει στο μυαλό του. 33 λεπτά προτού να φθάσει στο γραφείο. 2 ώρες και 48 λεπτά πριν από την εβδομαδιαία σύσκεψη. 5 ημέρες, 4 ώρες και 15 λεπτά πριν από την εξαμηνιαία αναθεώρησή. 1 μήνας, 2 εβδομάδες, 3 ημέρες, 12 ώρες και 30 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι διακοπές του.

Και καθώς το υπερφορτωμένο μυαλό του αρχίζει να σκέφτεται, αναρωτιέται για το πώς θα ήταν η ζωή του αν μπορούσε να τα σταματήσει όλα αυτά… εάν σταματούσε το εσωτερικό ρολόι και μπορούσε να ζήσει όπως θέλει.

Κατευθύνεται στο πάρκινγκ της εταιρίας ακριβώς στις 7:00, μπαίνει στο γραφείο του και ανοίγει το ημερολόγιο στο γραφείο του. Μετά κάθεται σκυφτός στο γραφείο, κλείνει τα μάτια του και ακουμπάει το μέτωπο στα χέρια του. Συντετριμμένος, ανήσυχος, παγιδευμένος... αλλά συνειδητοποιημένος για αυτό που πρέπει να γίνει.

Χαμηλώνει αργά τα χέρια του, ανοίγει τα μάτια του. Μια ακόμα ημέρα ξεκίνησε.