Κρατιστές και ανύπαρκτο κράτος

Τα ελληνικά παράδοξα κορυφώνονται. Οι συντριπτικά πλειοψηφούντες οπαδοί του εκτεταμένου κρατικού παρεμβατισμού στη χώρα μένουν, φαντάζομαι, άφωνοι μπροστά στην απόλυτη αδυναμία του κράτους αυτού να αντιμετωπίσει και στοιχειώδεις του υποχρεώσεις. Κλασικό παράδειγμα αυτά που συμβαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Όπου οπαδοί της αριστεράς κάνουν ό,τι μπορούν ώστε στο τέλος μοναχά τα παιδιά των πλούσιων οικογενειών να μπορούν πραγματικά να σπουδάζουν. Πηγαίνοντας στο εξωτερικό και παίρνοντας πτυχία απο σχολεία καταξιωμένα και με διεθνή αναγνώριση.

Το ζήτημα όμως δε βρίσκεται στις θέσεις και τις απόψεις της αριστεράς, αλλά στις ευθύνες του κράτους για την πορεία αυτοκαταστροφής που ακολουθεί η παιδεία. Eίναι δυνατόν οι όποιοι γνήσιοι ή υποτιθέμενοι φοιτητές να εγκλωβίζουν καθηγητές για ώρες στα γραφεία της πρυτανείας ή να χτίζουν τα γραφεία κάποιων από αυτούς; Να καταστρέφονται επίσης πανάκριβοι εξοπλισμοί των πανεπιστημίων από χάσκοντες μπροστά στους φακούς των τηλεοράσεων αποβλακωμένους νεολαίους και κανένας ουσιαστικά να μην αντιδρά;

Στη διάρκεια των εξεγέρσεων του 1968 ήμουνα και εγώ ανάμεσα στους κινητοποιούμενους φοιτητές της εποχής εκείνης. Αγωνιζόμασταν όμως τότε στα πλαίσια μιας γενικότερης, πανευρωπαϊκής ουσιαστικά, ιδεολογικής ανασύνταξης. Και είχαμε γνώση των ευθυνών μας. Μιλώντας τότε στην τηλεόραση του BBC, εκπροσωπώντας τους εξεγερμένους φοιτητές του πανεπιστημίου μου, αποσαφήνιζα πως θα είχαμε και ατομικές ευθύνες για κάθε πράξη (βιαιοπραγίας, καταστροφής, βανδαλισμού) που θα συνέβαινε. Και παίρναμε μέτρα για να τις αποτρέψουμε.

Οι τωρινοί «αγωνιστές» κινούνται απόλυτα εκ του ασφαλούς. Με τα κόμματα της αριστεράς στο κατόπι και την κυβέρνηση και τις δημόσιες αρχές πανικόβλητες, οι υποτιθέμενοι αμφισβητίες του λεγόμενου κατεστημένου –τις απαράδεκτες μετριότητες του οποίου βέβαια με πάθος στηρίζουν– τραμπουκίζουν στα σίγουρα δίχως συνέπειες. Το κρατικίστικο πολιτικό σκηνικό στηρίζει ένα κράτος ανύπαρκτο. Ένα δημόσιο τομέα ικανό να βάζει εμπόδια στους δημιουργικούς και δυναμικούς Έλληνες. Και ασπίδα όμως υπεράσπισης των ανικάνων, των μετριοτήτων και των κάθε λογής υπονομευτών της προόδου.

Αυτό που είναι πραγματικά εκπληκτικό είναι η εκτίμηση από κόμματα και οπαδούς της αριστεράς πως είμαστε όλοι τυφλοί. Ή, έστω, ηλίθιοι. Ακούμε καταγγελίες για αστυνομικές επιθέσεις, όταν μέσα από τις τηλεοράσεις αντικρίζουμε μασκοφόρους «διαδηλωτές» να κραδαίνουν στυλάρια και να τα κατεβάζουν με μανία –εντελώς απρόκλητα– στα κεφάλια των παραταγμένων ειδικών αστυνομικών δυνάμεων. Στέλεχος σοβαρό του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε για τα έκτροπα στα πανεπιστήμια πως υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση που «ρίχνει συνεχώς λάδι στη φωτιά, επιμένοντας να προωθήσει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, έναν καταδικασμένο στις συνειδήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας και αναποτελεσματικό νόμο». Δηλαδή η εφαρμογή ψηφισμένου από την εθνική αντιπροσωπεία νόμου προκαλεί τους διαδηλωτές και τους «εξωθεί» –πέρα προφανώς από τις δεδομένες ειρηνικές τους προθέσεις– σε πράξεις βανδαλισμού και βίας. Η στάση αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα πως κυριάρχος πολιτικός θεσμός της χώρας δεν είναι το κοινοβούλιο αλλά οι αίθουσες συνεδριάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ κι άλλων συναφών «δημοκρατικών δυνάμεων».

Εξυπακούεται πως κάτω από την ίδια λογική έχει απόλυτη βάση το χιουμοριστικό σύνθημα κάποιων: «Καταργήστε την αστυνομία. Κάνει νευρικούς τους εγκληματίες».

Οι παραλογισμοί όμως δεν έχουν τέλος. Ανεξάρτητα από τα αίσχη που έδειξαν οι οθόνες των τηλεοράσεων, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε δημόσια να υποστηρίξει πως οι φοιτητές στη Θεσσαλονίκη απλώς στάθηκαν όρθιοι μπροστά στον πρύτανη. Δηλαδή δεν τον ξυλοκόπησαν αλλά ούτε και τον κατακράτησαν. Ίσως μάλιστα, στα πλαίσια αυτής της λογικής, να έχει και ευθύνες που δεν τους έδωσε καρέκλα να καθήσουν. Και κινδύνευσαν να λιποθυμήσουν από εξάντληση!!

Είδαμε όμως και την εισβολή στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Που παρουσιάστηκε σαν απλό χάπενινγκ σε αγαστή συνεργασία με «χαρούμενους»(!) υπαλλήλους του υπουργείου. Με ποιο τρόπο η εισβολή στην είσοδο ενός υπουργείου βοηθάει στην προστασία του περιβάλλοντος μοναχά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην στελέχη του ΚΚΕ, μπορούν να εξηγήσουν. Ιδίως μάλιστα που δεν ξεστόμησαν λέξη όσα χρόνια η αγαπημένη τους τότε Σοβιετική Ένωση, μια και ήσαν στελέχη του ΚΚΕ, κατέστρεφε το φυσικό περιβάλλον της Κεντικής Ασίας, του Βόλγα και των Ουραλίων στο όνομα της ευρύτερα αποδεκτής τότε σοσιαλιστικής ανάπτυξης.

Ο δε αποκλεισμός της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα με στόχο την πρόσληψη ατόμων της περιοχής σαν υπαλλήλων της, του οποίου υπεραμύνθηκε ο νεαρός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αλήθεια πως εισάγει μια πραγματικά πρωτότυπη μέθοδο καταπολέμησης της ανεργίας. Όσοι βρίσκονται χωρίς δουλειά δε θα έχουν παρά να κάνουν κατάληψη στα γραφεία της επιχείρησης στην οποία επιθυμούν να διοριστούν. Είναι αυτονόητο πως συντομότατα έτσι η ανεργία θα έχει εξαρθρωθεί. Αν στην πορεία αυτή θα την έχει ακολουθήσει και η οικονομία είναι μια λεπτομέρεια που δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τα στελέχη της αριστεράς.

Στη χώρα κυριαρχεί ένα περίεργο είδος κρατιστών. Που θέλουν το κράτος μηχανισμό καταλήστευσης των εισοδημάτων και του πλούτου μας. Και δυνάστη κάθε επιχειρηματικής και γενικότερα οικονομικής μας πρωτοβουλίας. Το θέλουν όμως ανύπαρκτο στην επιβολή της τάξης και στο σεβασμό των νόμων. Το κράμα αυτό γιγάντωσης από τη μία και ανικανότητας από την άλλη συνθέτει ακριβώς το δράμα της σύγχρονης Ελλάδας.

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Κεφάλαιο"