Τα υπέροχα χρόνια με τους κρατικούς βιομήχανους

Πόσο υπέροχα ήταν, για την οικονομία και την κοινωνία, εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 1980, με τους "ωραίους" 200 περίπου κρατικούς βιομήχανους του ΠΑΣΟΚ που είχαν αναλάβει να εξυγιάνουν τις 33 προβληματικές πρώην ιδιωτικές βιομηχανίες και ακόμη όλες τις άλλες που είχε φροντίσει να κρατικοποιήσει (την προηγούμενη πενταετία) ο Κ. Καραμανλής (όμιλοι Ανδρεάδη, Νιάρχου, Μποδοσάκη).

Τι υπέροχα χρόνια εργασιακής γαλήνης και ηρεμίας με την ελληνική κρατική βιομηχανία που άρχιζε από τη διύλιση πετρελαίου, την αμυντική βιομηχανία, τη μεταλλουργία, την παραγωγή τσιμέντου και έφθανε μέχρι τις... κάλτσες, τα καλσόν και την απόσταξη ούζου!!!

Τι ωραίοι και συνεργάσιμοι οι αφισσοκολητές -κρατικοί βιομήχανοι και με την πολιτεία και με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τι σημασία έχει αν πριν από 2-3 χρόνια ήταν αφισσοκολητές και κλακαδόροι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ.

Τι απίθανη ειρήνη ήταν εκείνη με τους κρατικούς εργάτες της βιομηχανίας που εξασφάλιζαν μονιμότητα δημοσίου υπαλλήλου, αφού κανείς από τους κρατικούς βιομήχανους δεν τολμούσε να κάνει απολύσεις, γιατί θα έβρισκε μπροστά του δεκάδες Σωματεία της ίδια ιδεολογίας.

Τι ωραία και μεθοδικά έκαναν την "εξυγίανση" των προβληματικών επιχειρήσεων, χωρίς να πληρώνουν τα εξορκισμένα δάνεια που έπαιρναν από τις κρατικές Τράπεζες με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, χωρίς να πληρώνουν το καταραμένο ρεύμα της ΔΕΗ, χωρίς να πληρώνουν πετρέλαια στα επίσης κρατικά διυλιστήρια.

Αλλά όμως και χωρίς να διαμαρτύρονται για το φορολογικό. Χωρίς να αντιτίθενται στην οικονομική πολιτική, χωρίς να σημειώνουν μια ώρα απεργίας στις μονάδες τους, αφού πάντα "τα εύρισκαν" με τους εργαζόμενους, γιατί είχαν ρευστότητα, όσο το κράτος τους έκανε τη χάρη να μη βλέπει τα φέσια τους στο δημόσιο.

Τι υπέροχα και τι ειρηνικά εκείνα τα χρόνια. Που, ενώ οι ασύδοτοι μικροναυπηγοί και σιδηρουργοί του Περάματος τολμούσαν και απέλυαν την εργατιά, αν δεν είχαν δουλειές, ο Σκαραμαγκάς κρατούσε όλες τις ειδικότητες, ακόμη και όταν δεν είχε δουλειές για τις ειδικότητες αυτές. Ήταν δυνατόν να απολυθεί κρατικός εργάτης με τη δικαιολογία ότι ένα χρονικό διάστημα δεν απασχολείτο; Και τι μ ΄αυτό; Κάποια ώρα θα απασχοληθεί...

Τι ωραία χρόνια για τους κρατικούς βιομήχανους και τους κρατικούς εργάτες της κρατικής κλωστοϋφαντουργίας Πειραϊκής Πατραϊκής και της κρατικής χαρτοβιομηχανίας Αθηναϊκή Χαρτοποιία. Σε μια περίοδο που στην Ευρώπη οι κλωστοϋφαντουργίες και οι μικρές χαρτοβιομηχανίες έκλειναν η μία μετά την άλλη, λόγω ασύμφορου κόστους και υψηλού ανταγωνισμού, εμείς στην Ελλάδα είχαμε τους "ήρωες” Έλληνες φορολογούμενους που πλήρωναν 3 τρισ. δραχμές (μήπως το ήξεραν...) για να "σώσουμε" και να συντηρήσουμε τις δικές μας κρατικές κλωστοϋφαντουργίες και χαρτοβιομηχανίες την Ολυμπιακή, τα Ναυπηγεία, τη ΛΑΡΚΟ, την ΠΥΡΚΑΛ και άλλες κρατικές μονάδες. Και ας έκλειναν οι διπλανές τους στην άλλη γειτονιά, γιατί αυτές έπρεπε να πληρώσουν και τα κρατικά ταμεία και τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ.

Ποιος διαμαρτύρονταν τότε για την τυχόν υψηλή φορολογία; Σχεδόν κανείς. Ακόμη και ο ΣΕΒ τα έλεγε τότε με "κομψό" τρόπο και με "πλάγιο ήχο", γιατί είχε εις τα αγκάλας του το σύνολο σχεδόν των κρατικών βιομηχανιών και τον βοηθούσε στο "ξελάσπωμα", αφού τα άλλα μέλη της ιδιωτικής βιομηχανίας δεν είχαν να πληρώσουν ούτε τη συνδρομή τους στο ΣΕΒ.

Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω γιατί χάθηκε όλη αυτή η "βιομηχανική οικογένεια".

Γιατί επιστρέψαμε στους ιδιώτες επιχειρηματίες και μάλιστα στους ξένους κεφαλαιούχους που κατέκλεισαν την ελληνική βιομηχανία (τσιμέντα, ναυπηγεία, διυλιστήρια), προχώρησαν στις Τράπεζες, στον ΟΤΕ και απειλούν τώρα τη ΔΕΗ, τη ΔΕΠΑ, τον ΟΛΠ, τον ΟΛΘ και ακόμη και την ΕΥΔΑΠ; Τι τους θέλουμε αυτούς; Για να κουμαντάρουν και το Χρηματιστήριο μας; Για να έχουν άποψη στη φορολογική πολιτική; Για να μας λένε τι θα κάνουμε με την οικονομική μας πολιτική; Ορίστε τώρα που σήκωσαν κεφάλι και αντιδρούν στη νέα φορολογική πολιτική που έχει όραμα μια 20ετία, ανεξάρτητα από το αν θα την αλλάζουμε ανά διετία, ανάλογα με τις ανάγκες του κορβανά...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έκανε αυτό που του είχε υποδείξει ο επίσης αείμνηστος Γεώργιος Δράκος (πρώην ΙΖΟΛΑ), όταν ο τότε πρωθυπουργός του είπε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν βιομήχανοι ποιότητας. "Αλήθεια (απάντησε); Όμως πόσοι είμαστε εμείς κ. πρόεδρε; Είμαστε 200-300. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας. Αλλά προς Θεού. Σώστε τη βιομηχανία του τόπου."

Αν τους είχαμε πνίξει τότε, θα συνεχίζαμε με τους αφισσοκλητές-κρατικούς βιομήχανους και θα είχαμε όλοι την ησυχία μας.

Και σκέφτομαι. Μιας και επαναφέραμε (πρόσφατα) πάλι την ίδια "λογική» της διάσωσης προβληματικών επιχειρήσεων και επειδή η οικονομική και ειδικότερα η φορολογική μας πολιτική δείχνει ότι δε μας ενδιαφέρουν κι οι ξένοι επενδυτές, γιατί δεν πνίγουμε αυτούς που έχουν μείνει (καμιά κατοσταριά έχουν μείνει με σχέδια, κεφάλαια και ενδιαφέροντα) και να επιστρέψουμε στην υπέροχη εποχή των κρατικών βιομήχανων. Μια ιδέα είναι. Τη ρίχνω και ας πέσει κάτω... που λέει και το τραγούδι.

Αρθρογράφος: Γιώργος Κράλογλου