Pause

Αναστέλλεται η λειτουργία του blog επ' αόριστον λόγω έλλειψης χρόνου,

Thanks για τις αναγνώσεις...

Λόγια ενός χρηματιστή

"Βγαίνω από το σπίτι μου σαν κλέφτης, όταν εσείς κοιμάστε ακόμη. Γιατί, στα μάτια σας, αυτό έχω γίνει τώρα: ένας λεπρός, ένας κακούργος".
Το παράπονο ενός Αμερικανού χρηματιστή, όπως το έγραψε ο ίδιος στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα».

Μέχρι χθες αυτός ο χρηματιστής ήταν η ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου. Αύριο δεν ξέρει αν θα επιστρέψει από το γραφείο του στο σπίτι με όλα τα προσωπικά του αντικείμενα μέσα σε ένα κουτί, όλη του τη ζωή, τις φωτογραφίες των παιδιών του που δεν τα βλέπει ποτέ, τη φωτογραφία της γυναίκας του που ψάχνει από τώρα δικηγόρο για διαζύγιο.

"Τρέχω με το αυτοκίνητό μου για να φτάσω στο κρυστάλλινο κτίριο της Νέας Υόρκης, με τρώει η αγωνία να μάθω αν ο κόσμος μου γκρεμίστηκε και μ΄ έπιασε στον ύπνο, να μάθω αν θα πρέπει να πω το βράδυ στη γυναίκα μου, αν δεν έχει υπογράψει ακόμη την αίτηση διαζυγίου, πως είμαι ένας άνεργος, χωρίς λεφτά για να πληρώσω τις δόσεις του πανάκριβου σπιτιού μου, να πληρώσω τα σχολειά των παιδιών, να εξοφλήσω τα πολυτελή ψώνια (δεν χρειάζεται ντοκτορά στο Γέιλ για να ξέρεις πως όσο πιο πολλά βγάζεις τόσο πιο πολλά ξοδεύεις). Ένας πρόσφυγας όπως άλλοι 80.000 σαν κι εμένα, που τριγύριζαν με τα Ρέιντζ Ρόβερ στο Μανχάταν χωρίς να δίνουν δεκάρα για κανέναν."

Η εταιρεία όπου δουλεύει ο χρηματιστής μας είναι ακόμη ζωντανή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει μέχρι πότε. «Δεν είμαι πικραμένος κι ούτε τα έχω με κανέναν», γράφει ο χρηματιστής.

"Ήταν καλό, όσο κράτησε, όπως ένας έρωτας. Μόνο που με στενοχωρεί να νιώθω πως με μεταχειρίστηκαν σαν πόρνη, που αφού πλάγιασαν μαζί της πληρώνοντας όσο όσο, τώρα οι πελάτες της καμώνονται πως δεν την ξέρουν. Τις καλές μέρες, όμως, ήμασταν οι προστάτες άγιοι της νέας μεταβιομηχανικής Αμερικής. Ποιος νοιαζόταν τότε αν παίρναμε το 20% από τα κέρδη, όταν αυτά τα κέρδη ήταν δεκάδες εκατομμύρια; Αύριο θα με καταπιεί κι εμένα κάποια άλλη τράπεζα ή θα απολυθώ ή θα ριχτώ από το παράθυρο ή θα διασωθώ από μια κυβέρνηση που πίστευε στην ελεύθερη αγορά και που τώρα τρέχει με τον πυροσβεστήρα να σβήσει τις φωτιές. Ίσως να καταλήξω κι εγώ σε μια κοινή εμπορική τράπεζα, από εκείνες που ζουν από τους μισθωτούς που καταθέτουν τους μισθούς τους- μισθούς που σήμερα πολύ θα θέλαμε να είχαμε κι εμείς, εμείς που κάποτε δεν καταδεχόμαστε να ρίξουμε ούτε μια ματιά σε όποιον μάς πρότεινε συναλλαγή μικρότερη από 10 εκατομμύρια."

"Ήμασταν οι θεοί, χωρίς κυβερνητικούς ελέγχους και χωρίς ηθικά βάρη. Μέσα στους κρυστάλλινους πύργους μας με τις μπρούντζινες πόρτες, παίζαμε τους κυρίαρχους του Σύμπαντος."

Και τώρα;
"Τώρα, όποτε κοιταζόμαστε κάθε πρωί στον καθρέφτη, αναρωτιόμαστε: Άραγε, τι δουλειά μπορεί να κάνει ένας παπάς, όταν μια μέρα κάποιος του αποδείξει πως ο Θεός δεν υπάρχει πια;".

Πηγή

Πιστοποιημένοι ή όχι οι νέοι επενδυτικοί σύμβουλοι?

Έτος 2000: Ο τότε πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, καθηγητής Δρ. Σ. Θωμαδάκης εισηγήθηκε και επέβαλε τον θεσμό της πιστοποίησης. Για να γίνει κάποιος πιστοποιημένος αναλυτής έπρεπε να είχε σπουδάσει οικονομικά, να είχε 3 χρόνια προϋπηρεσία και να έδινε κάποιες εξετάσεις. Για να παρέχει επενδυτικές συμβουλές, ή να είναι διαχειριστής χαρτοφυλακίου, έπρεπε να ήταν πτυχιούχος και να είχε παρόμοια προϋπηρεσία. Αυτά ως χτες.

Έτος 2009: Με την απόφαση 3/505-3/4/09 δεν απαιτείται πτυχίο για υποψήφιους επενδυτικούς συμβούλους που έχουν ήδη, απολυτήριο Λυκείου και εμπειρία επτά (7) τουλάχιστον ετών. Στο άρθρο 23 της απόφασης 4/505-3/4/09 ο κος Πιλάβιος όρισε ότι όλες οι πιστοποιήσεις στις τράπεζες, πλέον, παλιές και καινούργιες, θα είναι 7ετείς.

Το αν αυτή η αλλαγή θα κάνει καλό ή κακό στην αγορά και τους καταναλωτές μένει να διαπιστωθεί καθώς και οι υπέρμαχοι και οι κατήγοροι έχουν τα επιχειρήματα τους.

Αυτοί που βλέπουν με κακό μάτι το νέο μέτρο -συνήθως οι πτυχιούχοι επαγγελματίες του κλάδου- ισχυρίζονται ότι το νέο μέτρο θα φέρει πολλούς άσχετους στο χώρο των επενδύσεων και αυτό εκτός του ότι θα μειώσει την αξιοπιστία των υπάρχοντων επενδυτών, ενδεχομένως να αποτελέσει και απειλή για τους καταναλωτές οι οποίοι μην έχοντας καμία διαβεβαίωση ή πιστοποίηση στα χέρια τους, εμπιστεύονται τα χρήματα τους σχεδόν στην τύχη.

Επίσης εφόσον ακόμα και ένας απόφοιτος λυκείου θα μπορεί να γίνει επενδυτής, και δεν θα απαιτείται καμία προϋπόθεση, υπάρχει φόβος ότι θα επαναληφθεί το μοντέλο του '99 τότε που ίσχυε το "ό,τι δηλώσεις είσαι" και υπήρχαν τα κωμικοτραγικά φαινόμενα άνθρωποι με χαρτί πανεπιστημίου και βασικές οικονομικές γνώσεις να εμπιστεύονται τα χρήματα τους και την περιουσία μιας ζωής στα χέρια παπαγαλάκηδων και "επαγγλματιών" της μια βραδιάς.

Μάλιστα αυτή η καινούρια απόφαση εξόργισε τόσο πολύ τους επαγγελματίες του χρηματοοικονομικού χώρου που τόσο η ένωση Αναλυτών, όσο και δεκάδες επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων που έχουν ήδη πληροφορηθεί ετοιμάζουν κύμα ατομικών και συλλογικών προσφυγών κατά της απόφασης 4/505, πιθανόν εντός της εβδομάδος και πάντως πριν τα μέσα Αυγούστου που λήγει η προθεσμία προσφυγής.

Ωστόσο και η αντίθετη άποψη έχει επιχειρήματα. Αν κοιτάξει κανείς στην Αμερική, κάποιος μπορεί να διαχειριστεί 25 εκατομμύρια δολλάρια (φίλων ή σε fund) χωρίς καμία προϋπόθεση ή χαρτί πανεπιστημίου. Απλά γνωστοποιείς ότι το κάνεις στην εκεί επιτροπή.

Ακόμα αν απαιτείται πτυχίο για να γίνει κάποιος επενδυτής αυτομάτως το επάγγελμα αυτό γίνεται κλειστό με τα όποια μειονεκτήματα έχει μια κλειστή προστατευόμενη συντεχνία. Εξάλλου οι επενδυτικοί σύμβουλοι είναι σαν πωλητές έτοιμων επενδυτικών προϊόντων που "κατασκευάζονται" στις επενδυτικές εταιρίες. Τα προϊόντα σχεδιάζουν μαθηματικοί και οικονομολόγοι, ολοι PhD. Οι απόφοιτοι πανεπιστημίου ούτε ξέρουν, ούτε ασχολήθηκαν στο πανεπιστήμιο με στοχαστική ανάλυση, μοντελοποίηση-προσομοίωση αγορών, ρίσκα και συναφή. Δεν διαφέρουν δηλαδή σε πολλά από έναν άσχετο ή όπως το έθεσε κάποιος: από πότε ο πωλητής ενός αυτοκινήτου πρέπει να ξέρει θερμοδυναμική καυσίμων για να πουλήσει αυτοκίνητα;

Αν λοιπόν κάποιος (ας έχει τελειώσει Λύκειο) μπορεί με 7 χρόνια εμπειρίας να πιστοποιηθεί, τότε η αγορά των αναλυτών ανοίγει. Δέχεται περισσότερους υποψήφιους και ο ανταγωνισμός αυξάνει.

Το ίδιο σκεπτικό, με λίγο διαφορετικό τρόπο: αφού το Σύνταγμα της Ελλάδος επιτρέπει την ελευθερία της άποψης, οποιοσδήποτε, ακόμα και ο μανάβης στην λαϊκή, μπορεί να εκφράσει άποψη και να την αιτιολογήσει για την χρηματιστηριακή αγορά και να ασχοληθεί και επαγγελμετικά με αυτό αν το επιθυμεί. Το αν εγώ τον ακολουθήσω, είναι καθαρά δικό μου θέμα και δική μου ευθύνη και στα κέρδη και στις ζημιές. Δεν είναι οι άνθρωποι, άβουλα όντα, ανεγκέφαλα, για να ενεργούν ότι τους λένε οι χρηματιστές και αναλυτές, χωρίς να το επεξεργαστούν οι ίδιοι. Ας αφήσουμε λοιπόν την αγορά να κρίνει πιοι κάνουν για αναλυτές και το κράτος, το μόνο που πρέπει να παρεμβαίνει, είναι στις παρανομίες για να μην συμβαίνουν ή αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται αυστηρά.

Εδώ μέχρι και νομπελίστες έχουν εμπλακεί σε μεγάλες οικονομικές αποτυχίες όπως την περίπτωση LTCM, για να μην αναφερθούμε στις καταστροφές σε παγκόσμιο επίπεδο που έχουν γίνει απο 'αναλύσεις' κατόχων PhD/DBA/MBA/MSc κλπ. Ο χειρότερος στην Lehman/Bear/Merrill είχε μεταπτυχιακό απο κορυφαίο ίδρυμα.

Εκτός αυτού, τέσσερις επενδυτές με τα καλύτερα επενδυτικά ιστορικά δεν είχαν κύριες σπουδές στα οικονομικά. O Walter Schloss δεν πήγε ποτέ στο κολέγιο, το βασικό πτυχίο του William Ruane ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός (έκανε αργότερα σπουδές και στα οικονομικά), o Charlie Munger δικηγόρος και ο Tom Knapp χημικός.

Η δική μου άποψη είναι ότι το επάγγελμα του επενδυτή θα πρέπει να απαιτεί πιστοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν μπορεί να προβλέψει 100% πως θα εξελιχθεί μια επένδυση, όταν όμως διαχειρίζεσαι μεγάλα χρηματικά ποσά που μάλιστα δεν είναι δικά σου, πρέπει να έχεις πιστοποιήσει ότι διαθέτεις τουλάχιστον κάποιες τυπικές γνώσεις και δεν είναι τελείως στον άερα εκείνοι που θα σε εμπιστευθούν.

Σίγουρα έχουν κάνει λάθη άνθρωποι με PhD όμως σε ποιον επαγγελματικό κλάδο δεν γίνονται? Στον ιατρικό, στον κατασκευαστικό, στον κλάδο της πληροφορικής, παντού άνθρωποι με πτυχία και επιβλητικούς τίτλους μπορεί να μην καταφέρουν να ανταποκριθούν στις "πιστοποιήσεις". Δεν σημαίνει αυτό ότι θα πρέπει όλοι να είναι ό,τι δηλώσουν χωρίς έλεγχο.

Ακόμα και οι πιο φιλελεύθεροι που ισχυρίζονται ότι πρέπει να αφήνεται στην ευχέρεια του καθενός να επιλέγει τον άνθρωπο που θα εμπιστευθεί τα λεφτά του, αν και εκ πρώτης άποψης φαίνονται σωστοί, αρκεί να υπενθυμίσω από ποιον αναζητούσαν όλοι ευθύνες για την κατάρρευση του '99. Πόσο υποκριτικό και εριστικό θα φαινόταν να άκουγαν όλοι εκείνοι που έχασαν τα λεφτά τους "ας πρόσεχες ποιον εμπιστευόσουν"?

Πιστωτικές κάρτες από... το εξωτερικό

Πολλές φορές κάποιος που παρακολουθεί τα επιτόκια θα εκπλαγεί με τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των ελληνικών και των ευρωπαϊκών επιτοκίων στις πιστωτικές κάρτες και στα δάνεια. Αν και μπορείς να παραγγείλεις και να παραλάβεις πολύ εύκολα καταναλωτικά προϊόντα από το εξωτερικό δεν ισχύει το ίδιο για τα τραπεζικά όπου περιοριζόμαστε στην... εγχώρια αγορά.

Αυτό όμως φαίνεται ότι θα αλλάξει για μας από 1/1/2010 οπότε και γίνεται νόμος του κράτους η κοινοτική οδηγία για την καταναλωτική πίστη που θα έχει ήδη ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο νωρίτερα τον Σεπτέμβριο. Πρακτικά αυτό θα επιτρέψει στους έλληνες καταναλωτές να παίρνουν δάνεια και κάρτες από τράπεζες άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους όρους που ισχύουν εκεί. Έτσι ο έλληνας καταναλωτής θα μπορεί να συνάψει καταναλωτικό δάνειο ή να βγάλει πιστωτική κάρτα με τα (χαμηλότερα συνήθως) επιτόκια που ισχύουν σε χώρες της Ε.Ε.

Η οδηγία θα καλύπτει συμβάσεις πίστωσης που αφορούν ποσά από 200 έως 75.000 ευρώ και θα αφορά και τις πιστωτικές κάρτες. Με αυτό τον τρόπο το υπουργείο Ανάπτυξης θεωρεί ότι «Ανοίγει σημαντικά η αγορά δανείων και η ενίσχυση του ανταγωνισμού θα συμβάλλει στην βελτίωση των τραπεζικών προϊόντων και, πιθανώς, στην μείωση των επιτοκίων».

Επίσης, ο υπουργός Ανάπτυξης επεσήμανε ότι με την ενσωμάτωση της οδηγίας όλοι οι καταναλωτές στην Ε.Ε. θα λαμβάνουν μέσω του εντύπου των «τυποποιημένων ευρωπαϊκών πληροφοριών καταναλωτικής πίστης» τις ίδιες πληροφορίες, ούτως ώστε εύκολα να μπορούν να συγκρίνουν και να επιλέγουν την πλέον συμφέρουσα τραπεζική υπηρεσία ή προϊόν, είτε στην χώρα τους είτε σε άλλο κράτος-μέλος, καθώς και να επωφελούνται από τραπεζικά προϊόντα που δεν διατίθενται στη χώρα τους. Στη συνέχεια θα μπορεί μέσω Ίντερνετ να επιλέγει την τράπεζα της αρεσκείας του.

Πάμε τώρα και σε κάτι σημαντικό. Το Υπουργείο Οικονομίας επεξεργάζεται ήδη το νέο θεσμικό πλαίσιο και από τις αρχές του έτους, οι μεγάλες επιχειρήσεις λιανικής θα μπορούν να συστήνουν αυτόνομες εταιρίες έκδοσης και διαχείρισης πιστωτικών καρτών, χωρίς να είναι απαραίτητη η σύμπραξη με τράπεζα. Δηλαδή καλώς ή κακώς δεν θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε μεσάζοντες για να βγάλουμε μια κάρτα, αρκεί μια επίσκεψη στο σουπερ μάρκετ της γειτονιάς. Αν θα ευδοκιμήσει κάτι τέτοιο θα φανεί στο μέλλον αν και εκ πρώτης όψεως μου φαίνεται βολικό.

Μάλιστα σε μια απίστευτη δήλωση από τον κ. Χατζηδάκη που φαίνεται ότι σκέφτεται την προστασία των καταναλωτών και μόνο θα δημιουργήσει ένα ειδικό γραφείο υποστήριξης καταναλωτή τραπεζικών προϊόντων. Η νέα αυτή έμπνευση θα προσφέρει (τουλάχιστον θεωρητικά):

* Τηλεφωνική γραμμή για την καταγραφή ερωτήσεων, παραπόνων και καταγγελιών για θέματα της χρηματοπιστωτικής αγοράς
* Χαρτογράφηση των προσφερομένων τραπεζικών προϊόντων
* Συμβουλευτική υποστήριξη του καταναλωτή για τη καλύτερη δυνατή επιλογή δανείου ή άλλου τραπεζικού προϊόντος
* Νομική υποστήριξη σε αρχικό στάδιο, για την απεμπλοκή από διάφορα προβλήματα
* Ενημέρωση για τα δικαιώματα των καταναλωτών που απορρέουν από το θεσμικό πλαίσιο που ισχύει.

Εκτός όμως από τα παραπάνω το γραφείο θα είναι άχρηστο αν δεν κάνουν κάτι οι καταναλωτές από μόνοι τους για να προστατευθούν από ορισμένες παράλογες και παράνομες χρεώσεις που ενώ υπάρχει δεδικασμένο που δικαιώνει αυτούς που αρνούνται να πιαστούν κορόϊδα, αυτές συνεχίζουν ακάθεκτες.

Πρώτη μέρα στην δουλειά

Μετά την κατάθεση του βιογραφικού σας και ατέλειωτες συνεντεύξεις, επιτέλους καταφέρατε να προσληφθείτε εκεί που θέλατε. Συγχαρητήρια!

Στην αρχή αισθάνεστε ενθουσιασμένοι, ανακουφισμένοι και περήφανοι αλλά καθώς η πρώτη μέρα στην δουλειά πλησιάζει, τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχεται η νευρικότητα και το άγχος καθώς ξεκινάτε για πρώτη φορά στην νέα σας θέση. Πριν το δημιουργικό άγχος μεταβληθεί σε αδικαιολόγητο στρες θυμηθείτε ότι παρόμοια συναισθήματα είναι πολύ φυσιολογικό να υπάρχουν, και σε παρόμοια θέση έχουν βρεθεί και οι καινούριοι σας συνάδελφοι όταν πρωτοξεκίνησαν να δουλεύουν.

“Nobody plans to fail, they fail to plan.”

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό την πρώτη μέρα στην δουλειά από το προφανές να είστε στην ώρα σας. Φαίνεται εύκολο αλλά παρόλο που είστε σίγουροι για την ακρίβεια σας, πρέπει να συνυπολογίσετε όλους τους απρόβλεπτους παράγοντες που μπορεί να τύχουν, από το χαλασμένο φορτηγό στην γωνία, μέχρι την ξανθιά που θέλει 2 στρέμματα για να παρκάρει. Σχεδιάστε το δρομολόγιο από την προηγούμενη και φροντίστε να έχετε αρκετό χρόνο για να πάτε με την ηρεμία σας αντί να καταριέστε όλο τον κόσμο επειδή σας καθυστερεί.

Ντυθείτε σωστά: Όταν φαίνεσται καλά, αισθάνεστε και καλά. Αποφασίστε από την προηγούμενη νύχτα τι θα φορέσετε για να μην χρειαστεί να κάνετε βιαστικές και ίσως λάθος στυλιστικές επιλογές το πρωί. Αν φορέσετε κάτι που σας κάνει να αισθάνεστε καλά αυτό θα έχει θετική επίδραση στην ψυχολογία σας και στην αυτοπεποίθηση σας, στοιχεία απαραίτητα για μια καλή πρώτη εντύπωση. Αν πάλι φορέσετε πχ λάθος παπούτσια θα το σκέφτεστε όλη μέρα και είναι το τελευταίο που θέλετε να είναι στο μυαλό σας.

Πληροφόρηση: Μάθετε όσα περισσότερα μπορείτε για την νέα σας εταιρία και τους συναδέλφους πριν ξεκινήσετε. Συνέταιροι, διευθυντές, πελάτες, προμηθευτές, και ανταγωνίστριες εταιρίες είναι μερικά μόνο πρόσωπα που πρέπει να είστε πληροφορημένοι για να μην φαίνεστε εκτός τόπου την πρώτη μέρα στην δουλειά. Αυτή η πληροφόρηση θα σας μάθει πως δουλεύει η εταιρία πριν την δείτε "από μέσα"

Κουλτούρα: Προσέξτε το κλίμα και την κουλτούρα που επικρατεί στο νέο σας γραφείο. Κάθε τομέας έχει τις εκκεντρικότητες του και τους δικούς του τρόπους για να λειτουργεί, οπότε όσο πιο γρήγορα τους εντοπίσετε, τόσο πιο γρήγορα θα εγκλιματιστείτε. Θυμηθείτε να είστε ευέλικτοι. Επειδή είχατε συνηθίσει να κάνετε κάτι με ένα συγκεκριμένο τρόπο δεν σημαίνει ότι δουλεύει παντού. Νέο περιβάλλον, νέες συνήθειες.

Κάντε μια προσπάθεια να γνωρίσετε τους νέους σας συναδέλφους. Συνήθως τις πρώτες μέρες θα προσπαθήσουν να σας βοηθήσουν να εξοικειωθείτε με το καινούριο κλίμα οπότε να είστε ανοιχτοί. Ένα χαμόγελο και μια χειραψία είναι μια καλή αρχή. Επίσης αν συναντήσετε ανθρώπους για πρώτη φορά, συστηθείτε. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ανθρώπους από όλα τα ιεραρχικά επίπεδα. Παρόλο που δεν θέλετε να ξεχάσετε τα ονόματα των προϊσταμένων σας, θα σας ωφελήσει να θυμάστε ονόματα βοηθών, συναδέλφων ακόμα και γραμματέων καθώς είναι σημαντικό να ακούγεται το όνομα σας, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό.

Την πρώτη μέρα θυμηθείτε ότι είστε μαθητής και όχι δάσκαλος. Θυμηθείτε ότι γνωρίζετε αρκετά ώστε να σας προσλάβουν αλλά όχι τόσα πολλά για να μην υπάρχει κάτι καινούριο να μάθετε. Μην προσπαθείτε να δείξετε στους άλλους πως γίνονταν τα πράγματα στην παλιά σας δουλειά, είστε σε καινούριο περιβάλλον και αυτό έρχεται πακέτο με νέες πρακτικές και πρωτόκολλα. Αναπόφευκτα δεν θα μπορείτε να θυμηθείτε τα πάντα που θα σας δείξουν από την πρώτη φορά, γι' αυτό να ρωτάτε όταν χρειάζεται, χωρίς να γίνετε όμως κουραστικοί.

Επαγγελματισμός: Συνήθως στην προσπάθεια να σας κάνουν να νοιώσετε άνετα, μερικοί συνάδελφοι θα αρχίσουν να σας πληροφορούν στο όριο του κουτσομπολιού. Παρόλο που αυτό φαίνεται διασκεδαστικό και άκακο, προσπαθήστε να μην εμπλακείτε. Θυμηθείτε, δεν είναι τα κολλητάρια σας, είναι συνάδελφοι -να είστε επαγγελματίες, γιατί αυτές οι συζητήσεις και οι κριτικές μπορούν να γυρίσουν μπούμερανγκ στο μέλλον.

Η πρώτη μέρα στην δουλειά είναι σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα υπάρχει πολλή κίνηση και πληροφόρηση, αλλά η πραγματική δουλειά που θα κάνετε θα είναι ελάχιστη καθώς είστε ακόμα στο στάδιο της εκμάθησης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα τριγυρνάτε ασκόπως πίνοντας καφέ. Συχνά συμβολικές πράξεις όπως το να μείνετε λίγο παραπάνω εκτιμώνται από τους υπόλοιπους. Το να φύγετε μισή ώρα νωρίτερα επειδή δεν έχετε τίποτα να κάνετε θα αφήσει άσχημη εντύπωση.

Τελικά θα κριθείτε ανάλογα με την παρουσία και την παραγωγικότητα σας. Αν είστε φιλικοί, πρόθυμοι για μάθηση και κυρίως επαγγελματίες δεν υπάρχει κάποιος λόγος να αγχώνεστε..

Angel Investors

Ένας τρόπος για να εξασφαλίσετε χρηματοδότηση για την επιχείρηση σας είναι να βρείτε και να χρησιμοποιήσετε έναν Angel Investor. Οι Angel investors είναι ιδιώτες που επενδύουν σε μια επιχείρηση που θα τους προσφέρει υψηλότερες αποδόσεις από μια παραδοσιακή επένδυση. Πολλοί είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες που θέλουν να βοηθήσουν νέους να ξεκινήσουν και να υλοποιήσουν τις δικές τους ιδέες.

Σήμερα οι "Άγγελοι" προσφέρουν επαγγελματισμό, πείρα και επαφές εκτός από χρήματα και συμπληρώνουν το κενό που υπάρχει μεταξύ της αυτοχρηματοδότησης ή της οικονομικής βοήθειας από συγγενείς/φίλους που προσφέρουν ένα αρχικό κεφάλαιο και του σημείου που ένα πολύ μεγαλύτερο κεφάλαιο απαιτείται για την συνέχιση της λειτουργίας της επιχείρησης.

Οι επενδύσεις που κάνουν εμπεριέχουν υψηλό κίνδυνο και γι' αυτό το λόγο απαιτούν υψηλές αποδόσεις. Επειδή η επένδυση σε μια νεοσυστηθείσα επιχείρηση μπορεί να χαθεί τελείως σε περίπτωση που αυτή αποτύχει, οι επαγγελματίες επενδυτές αναζητούν επενδύσεις που ενδεχομένως να αποδώσουν τουλάχιστον 10 ή περισσότερες φορές το αρχικά επενδυμένο κεφάλαιο μέσα σε πέντε χρόνια, με δυνατότητα εξόδου από την επένδυση αν αυτή αποτύχει. Αν συνυπολογιστεί όμως η χασούρα από τις αποτυχημένες επιχειρήσεις και τα "φυλακισμένα" κεφάλαια που χρειάζονται ακόμα και οι επιτυχημένες, τότε η πραγματική απόδοση ενός Angel Investor πέφτει στο 20%-30%.

Παρόλο που η απαίτηση για υψηλές αποδόσεις των επενδυτών αυτών κάνουν "ακριβή" αυτού του είδους την χρηματοδότηση, φτηνότερες πηγές χρηματοδότησης όπως οι τράπεζες συνήθως δεν είναι διαθέσιμες για τους καινούριους επιχειρηματίες που είναι είτε πολύ μικροί σε μέγεθος, είτε πολύ νέοι για να πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια ώστε να λάβουν κάποιο παραδοσιακό-επίσημο δάνειο.

Επειδή οι Angel Investors είναι άνθρωποι με διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρα -όπως όλοι μας άλλωστε-, καθένας έχει τα δικά του κριτήρια για να κρίνει που θα επενδύσει, αλλά σχεδόν όλοι θέλουν να έχουν θέση στη διοίκηση και γνώμη για τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν. Επίσης θέλουν να έχουν συνεχή επικοινωνία με τους ιδιοκτήτες αν και για μερικούς αυτό μεταφράζεται σε τετράμηνες εκθέσεις ενώ για άλλους ως εβδομαδιαία ενημέρωση. Οι απαιτούμενες αποδόσεις επίσης διαφέρουν από 30% έως 500% μέσα σε πέντε χρόνια. Άλλοι απλά θέλουν συμμετοχή στην νεοϊδρυθείσα επιχείρηση ή προνομιούχες μετοχές.

Μερικά ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία που βρήκα από το Πανεπιστήμιο του New Hampshire:

* Ο μέσος Angel Investor είναι 47 χρόνων με ετήσιο εισόδημα 130.000 ευρώ και περιουσία αξίας 1.000.000, έχει πανεπιστημιακή μόρφωση, είναι αυτοαπασχολούμενος και επενδύει κατά μέσο όρο 50.000 ευρώ.

* Εννιά στους 10 επενδυτές παρέχουν προσωπικά συμβόλαια ή μπαίνουν εγγυητές για τις επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν. Αυτό αυξάνει το κεφάλαιο της επιχείρησης κατά περίπου 60%

* Αν και είναι μεγαλύτεροι με μεγαλύτερα εισοδήματα και ανώτατη μόρφωση από τον μέσο πολίτη, δεν είναι όλοι εκατομμυριούχοι. Απλά διαθέτουν ιδιαίτερα ηγετικά χαρακτηριστικά, ριψοκίνδυνο χαρακτήρα και προτίμηση στις προσωπικές επενδύσεις.


* Οκτώ στους 10 επενδυτές, χρηματοδοτούν επιχειρήσεις που βρίσκονται στο στενό φιλικό ή επαγγελματικό τους περιβάλλον και γενικά εμπιστεύονται κυρίως άτομα που έρχονται με συστάσεις.

* Περιμένουν μια μέση απόδοση 30% όταν ξεκινάει η επένδυση και πιστεύουν ότι το 1/3 των επενδύσεων τους θα απωλέσει ολόκληρο το κεφάλαιο μέχρι τον δεύτερο χρόνο.

* Κάνουν δεκτές 3 στις 10 συμφωνίες που εξετάζουν. Η πιο συχνή αιτία που απορρίπτουν μια συμφωνία είναι η μικρή πιθανότητα μεγένθυνσης της επιχείρησης, η υπεραισιόδοξες προβλέψεις για κέρδη, η έλλειψη ηγετικού ταλέντου από την διοίκηση ή η έλλειψη παρεχόμενων πληροφοριών από τον επιχειρηματία που θα χρηματοδοτήσουν.

* Δεν υπάρχει έλλειψη ανεπίσημων χρηματοδοτών. Οι περισσότεροι επιχειρηματίες θα επένδυαν 35% περισσότερα κεφάλαια αν υπήρχαν διαθέσιμες και κατάλληλες ευκαιρίες.

"Customαρισμένα" επιτόκια από τις τράπεζες

Μέχρι σήμερα αν κάποιος πελάτης πήγαινε στην τράπεζα και ζητούσε την έκδοση πιστωτικής κάρτας ή στεγαστικού δανείου, αν εγκρινόταν τελικά, κατά τον υπολογισμό των δόσεων θα πλήρωνε ένα συγκεκριμένο flat επιτόκιο, ανεξαρτήτως της φερεγγυότητας ή της πιστοληπτικής του δυνατότητας.

Όπως διαβάζω όμως, από σήμερα ξεκινάει η λειτουργία του Συστήματος Βαθμολόγησης Συμπεριφοράς των δανειοληπτών, το οποίο θα αποτυπώνει την πιστοληπτική ικανότητα των πελατών των τραπεζών. Οι πελάτες ανάλογα με την βαθμολογία που θα έχουν θα απολαμβάνουν διαφορετικά επιτόκια. Το συγκεκριμένο σύστημα ονομάζεται Individual Credit Scoring και είναι κάτι που εφαρμόζεται στο εξωτερικό εδώ και αρκετό καιρό.

Έτσι, ενώ πριν από λίγο καιρό όλοι πλήρωναν τα ίδια επιτόκια (κάρτες, καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια) σε λίγους μήνες οι καλοπληρωτές θα πληρώνουν χαμηλότερα επιτόκια από τους αφερέγγυους, οι οποίοι θα δουν ξαφνικά τις δόσεις τους να ανεβαίνουν κατά πολύ.

Σύμφωνα με τον πρόεδρος της Τειρεσίας ΑΕ κ. Γ. Μούργελα:

Όλοι οι δανειολήπτες θα έχουν τη βαθμολογία τους, η οποία θα κυμαίνεται από 200 ως 600 πόντους, που είναι το άριστο. Η βαθμολογία θα ισχύει και για εκείνους που βρίσκονται στη «μαύρη λίστα» του Τειρεσία. Αυτό θα βοηθήσει τις τράπεζες να χορηγούν δάνεια με μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς τους παρέχει στατιστικές πληροφορίες για τη μελλοντική εξέλιξη της οικονομικής συμπεριφοράς ενός πελάτη τους.

Για παράδειγμα με το νέο σύστημα ένας δανειολήπτης με 500 βαθμούς έχει πιθανότητες να εξελιχθεί σε κακοπληρωτή της τάξεως του 3% ενώ ένας με βαθμολογία 240, 80%. Στον δεύτερο θεωρείται σχεδόν απίθανο να βρεθεί τράπεζα να του χορηγήσει κάποιο δάνειο.

Οι δανειολήπτες θα έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν βαθμούς όσο είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους, ενώ για όσο μεγαλύτερο διάστημα αποπληρώνουν κανονικά τις οφειλές τους τόσο πιο μεγάλη θα είναι η βαθμολογία τους. Ωστόσο, όσοι υποπίπτουν σε παραπτώματα, όπως είναι η έκδοση ακάλυπτων επιταγών ή η καθυστέρηση πληρωμής του δανείου τους, θα υπόκεινται σε αφαίρεση βαθμών.

Τουλάχιστον αυτή την φορά σε αντίθεση με τα στοιχεία του Τειρεσία που είναι απόρρητα αν δεν κάνω λάθος, η πρόσβαση στα στοιχεία της συγκεκριμένης υπηρεσίας θα είναι ελεύθερη εκτός από τις τράπεζες και στους ίδιους τους δανειολήπτες, οι οποίοι θα μπορούν να ενημερώνονται για τη βαθμολογία τους και την εξέλιξή της.

Παράνομες χρεώσεις τραπεζών

Αν και το θέμα με τις χρεώσεις των τραπεζών είναι λίγο παλιό, νομίζω αρκετοί ακόμα δεν έχουν μάθει ότι ορισμένες εκτός από παράλογες είναι πλέον και παράνομες. Όμως αυτό δεν τις εμποδίζει να συνεχίζουν να απαιτούν αμοιβές και χρεώσεις που έχουν καταργηθεί.

Ήδη η Εθνική Τράπεζα πλήρωσε 100.000 ευρώ για ηθική βλάβη στους καταναλωτές και της επιβλήθηκε επιπλέον ποινή 3.000 ευρώ για κάθε περίπτωση παραβίασης της απόφασης των δικαστηρίων. Πιο αναλυτικά οι "παρανομίες":

Για τις καταθέσεις:

- Μονομερής μεταβολή από την πλευρά της τράπεζας για τους όρους των λογαριασμών καταθέσεων

- Είσπραξη προμήθειας για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου

- Επιβολή εξόδων αδράνειας σε λογαριασμούς που δεν κινούνται για πάνω από 1,5 χρόνο

- Επιβολή εξόδων κίνησης σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου (ή τρεχούμενους) μετά την 4η πράξη κάθε μήνα

- Ο υπολογισμός των τόκων των ποσών των καταθέσεων σε μεταγενέστερη ημερομηνία από αυτή που γίνεται η κατάθεση

- Επιβολή εξόδων τήρησης και παρακολούθησης στους λογαριασμούς καταθέσεων

Για τις πιστωτικές κάρτες:

- Μονομερής αύξηση του επιτοκίου της πιστωτικής κάρτας, χωρίς συγκεκριμένα κριτήρια που αναφέρονται στη σύμβαση

- Μονομερής αύξηση της συνδρομής της κάρτας

- Είσπραξη προμήθειας για την ανάληψη μετρητών μέσω πιστωτικής κάρτας

Για τα δάνεια:

- Είσπραξη εξόδων χρηματοδότησης για τη χορήγηση του δανείου

- Είσπραξη εξόδων φακέλου

- Μονομερής αύξηση του επιτοκίου στα δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο χωρίς κάποιο λογικό κριτήριο.

- Aπαίτηση της τράπεζας για επιστροφή του δανείου αν δεν αποδεχθεί ο πελάτης την αναπροσαρμογή του επιτοκίου

- Επιβολή εξόδων σε δανειολήπτες για να πάρουν βεβαίωση οφειλών

- Η καταγγελία της σύμβασης του δανείου από τη μεριά της τράπεζας σε περίπτωση καθυστέρησης οποιασδήποτε δόσης

- Ο υπολογισμός των τόκων του δανείου με βάση το έτος των 360 ημερών αντί για τις 365 ή 366 μέρες με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη επιβάρυνση του δανειολήπτη

- Η επιβολή χρονικού περιθωρίου (π.χ. 30 ημερών) στον πελάτη για να αμφισβητήσει τις χρεώσεις του, αλλιώς θεωρείται ότι τις κάνει δεκτές

Όσοι βρεθούν χρεωμένοι με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους έχουν δικαίωμα να αρνηθούν τους όρους και τα έξοδα, να διαμαρτυρηθούν εγγράφως στην Τράπεζα ζητώντας τα χρήματα πίσω και να στείλουν έγγραφη διαμαρτυρία στην Γενική Γραμματεία Καταναλωτή.

The coming Collapse of the Middle Class

Με αφορμή μια συζήτηση που έγινε σε ένα forum, ένα μέλος με προέτρεψε να δω την παρακάτω διάλεξη από την κα Elizabeth Warren που προβλέπει ότι σε λίγα χρόνια με τις αλλαγές που διαδραματίζονται η μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί. Η διάλεξη είναι ωριαία και αποτελεί μέρος των "UC Berkeley Graduate Council Lectures"



Συχνά ακούγεται ότι η σημερινή γενιά αμοίβεται το ίδιο ικανοποιητικά με την προηγούμενη, εξακολουθεί να καταναλώνει τα ίδια βασικά αγαθά απλώς οι δαπάνες σε αγαθά πολυτελείας έχουν αυξηθεί τόσο πολύ που εξανεμίζουν τις παραπάνω αποδοχές. Το βίντεο υποστηρίζει το αντίθετο. Συγκεκριμένα οι δαπάνες για φαγητό είναι μειωμένες κατά 18% (17:32), για οικοσυσκευές -52% (19:01), τα έξοδα για αυτοκίνητο -24% (19:31) και στο ίδιο μοτίβο ακολουθούν οι δαπάνες για τσιγάρα, αλκοόλ, παιδικές τροφές και άλλα αγαθά ευρείας κατανάλωσης.

Τα έξοδα προκύπτουν από άλλες κατηγορίες. Τα έξοδα για αποπληρωμή υποθηκών αυξήθηκαν +76%, για ασφάλειες υγείας +74%, οι δαπάνες για την φροντίδα των παιδιών +100% και οι φόροι στο +25%. Ένα άλλο στοιχείο που ίσως μοιάζει αντιφατικό με την πρώτη παράγραφο είναι ότι οι δαπάνες για το αυτοκίνητο αυξήθηκαν +52%. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ναι μεν οι τιμές των αυτοκινήτων έπεσαν, αλλά επειδή σήμερα όλο και περισσότερες οικογένεις αγοράζουν 2 και 3 αμάξια τα συνολικά έξοδα ανέβηκαν.

Το πρώτο μέρος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν μια οικογένεια στην οποία δουλεύουν και οι δύο γονείς, ξοδέψει τα χρήματα που απαιτούνται για να καλύψει 5 βασικές ανάγκες της, στο τέλος θα καταλήξει να έχει λιγότερα χρήματα διαθέσιμα από μια οικογένεια του '70 όπου δούλευε μόνο το ένα μέλος. Επίσης επειδή τα έσοδα της οικογένειας σήμερα εξαρτώνται από δυο άτομα οι πιθανότητες να χαθεί το εισόδημα της(ακόμα κι αν η τυχαία πιθανότητα ανεργίας παραμείνει ίδια) αυτομάτως διπλασιάζεται. Άλλο ένα αρνητικό επακόλουθο είναι ότι σε περίπτωση που συμβεί κάποια ατυχία (απόλυση, τραυματισμός) στο ένα μέλος της οικογένειας δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για να αναπληρωθεί το χαμένο εισόδημα.

Στη συνέχεια αναφέρονται στην διάλεξη κάποια ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία:

30:26 Η πιθανότητα πτώσης του εισοδήματος κατά 20% ή και περισσότερο, αυξήθηκε κατά τουλάχιστον 11%

32:28 Ενώ την δεκαετία του '70 η γυναίκα είχε δικαίωμα να παραμείνει στο νοσοκομείο έως και πέντε ημέρες μετά την γέννα, σήμερα ο χρόνος παραμονής περιορίζεται σε μόλις 24 ώρες.

37:44 Το ποσοστό οικονομικής αστάθειας για μια οικογένεια με παιδιά αυξήθηκε κατά 95%

41:28 Το τυπικό μοντέλο που έκανε μια ασφάλεια ζωής πριν από 30 χρόνια ήταν άντρας, άγαμος, γύρω στα 25. Το σημερινό είναι άντρας, παντρεμένος με 2 παιδιά και άνω των 35. Ακόμα ένα στοιχείο για τις ασφάλειες ζωής είναι ότι το 2001, 1.400.000 άνθρωποι έχασαν την ασφάλειας ζωής τους παρόλο που οι 800.000 από αυτούς είχαν εισόδηματα μεγαλύτερα των 40.000$

49:15 Παραθέτονται διάφορα διαγράμματα που αφορούν την χρεωκοπία. Εκτός των άλλων αναφέρεται ότι στατιστικά, περισσότερα παιδιά θα βιώσουν την χρεωκοπία στην οικογένεια παρά τον χωρισμό, παρόλο που το 85% αυτών που χρεωκοπούν το κρύβουν από γονείς, συγγενείς, συναδέλφους, φίλους και κυρίως τα παιδιά τους.

"I'm afraid we are moving from a 3-class society to a 2-class society"

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην κα Warren η οποία πιστεύει ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο όπου θα υπάρχει μια ανώτερη τάξη, όχι απαραίτητα όλοι δισεκατομμυριούχοι, οι οποίοι θα έχουν μια εξασφαλισμένη δουλειά, δεν θα έχουν υψηλά χρέη, δεν θα αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και θα καταφέρνουν να αποταμιεύουν μερικά ποσά για την κάλυψη έκτακτων αναγκών και όλοι οι υπόλοιποι θα ανήκουν στην κατώτερη τάξη, υπερχρεωμένοι, ανασφάλιστοι και ισοβίως εξαρτημένοι από την καθημερινή εργασία.

Προς το τέλος της ομιλίας της (52:49) ανακεφαλαιώνει και φτάνει σε συμπεράσματα που κάθε άλλο παρά ευοίωνα είναι. Προβλέπει ότι εφόσον οι φτωχοί θα έχουν λιγότερους διαθέσιμους πόρους να διεκδικήσουν, η παρακίνηση τους να προσφέρουν στην κοινωνία θα μειώνεται συνεχώς και λόγω των κοινωνικοικονομικών αλλαγών που θα επέρθουν στην μεσαία τάξη, θα είναι πολύ δύσκολο να εξασφαλίσει ένας φτωχός ένα καλύτερο επίπεδο ζωής.

"There is no place for the poor to go"

Οι μεγαλύτερες πτωχεύσεις στις ΗΠΑ

Διαβάζοντας σήμερα το newsletter του capital.gr έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που μιλούσε για τις εταιρίες που πτώχευσαν στις ΗΠΑ, μερικά στοιχεία για το ύψος της ζημιάς που υπέστησαν και τις συνέπειες που ακολούθησαν. Παραθέτω το πλήρες κείμενο μιας και μου άρεσε που τις είχε όλες μαζί συγκεντρωμένες σε λίστα:

Η αίτηση για πτώχευση από την General Motors (GM) την 1η Ιουνίου αποτελεί την μεγαλύτερη πτώχευση από τον βιομηχανικό τομέα στην ιστορία των ΗΠΑ και μια από τις μεγαλύτερες συνολικά. Ακολουθεί μια ματιά στις δέκα μεγαλύτερες πτωχεύσεις στις ΗΠΑ έως τις 31 Μαΐου, όπως συντάχθηκαν από την BankruptcyData.com:

1. Lehman Brothers
Επενδυτική τράπεζα
Ημερομηνία υποβολής: 15 Σεπτεμβρίου 2008
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 691.063 δολ.
Αποτέλεσμα: Οι δραστηριότητες της Lehman στη Β. Αμερική πουλήθηκαν στην Barclays. Δραστηριότητες της εταιρείας στην Ασία, Ευρώπη και Μέση Ανατολή επίσης πουλήθηκαν. Τα λοιπά περιουσιακά στοιχεία της Lehman βρίσκονται στο πτωχευτικό δικαστήριο.

2. Washington Mutual
Τράπεζα συμμετοχών αποταμιεύσεων και δανείων
Ημερομηνία υποβολής: 26 Σεπτεμβρίου 2008
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 327.913 δολ.
Αποτέλεσμα: Στις 25 Σεπτεμβρίου, οι ομοσπονδιακές αρχές ανέλαβαν τον έλεγχο των τραπεζικών δραστηριοτήτων της WaMu για να τις πουλήσουν στη συνέχεια στην JPMorgan Chase. Η εταιρεία συμμετοχών στη συνέχεια υπέβαλε αίτηση στο Κεφάλαιο 11. Η υπόθεση είναι σε εξέλιξη.

3. WorldCom
Τηλεπικοινωνίες
Ημερομηνία υποβολής: 21 Ιουλίου 2002
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 103.914 δολ.
Αποτέλεσμα: Η WorldCom βγήκε από καθεστώς πτώχευσης το 2004 ως MCI. Η Verizon εξαγόρασε την MCI το 2005.

4. Enron
Ενέργεια, Φυσικό Αέριο
Ημερομηνία υποβολής: 2 Δεκεμβρίου 2001
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 65.503 δολ.
Αποτέλεσμα: Το 2004 τα απομεινάρια της Enron βγήκαν από καθεστώς πτώχευσης για την ολοκλήρωση της αναδιοργάνωσης και ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων. Το 2007 η εταιρεία άλλαξε την επωνυμία της σε Enron Creditors Recovery Corp. Η πτώχευση στο Κεφάλαιο 11 βρίσκεται σε εξέλιξη.

5. Conseco
Χρηματοοικονομικές υπηρεσίες
Ημερομηνία υποβολής: 17 Δεκεμβρίου 2002
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 61.392 δολ.
Αποτέλεσμα: Η Conseco βγήκε από καθεστώς πτώχευσης το 2003.

6. Chrysler
Αυτοκινητοβιομηχανία
Ημερομηνία υποβολής: 30 Απριλίου 2009
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 39.300 δολ.
Αποτέλεσμα: Έλαβε έγκριση από το πτωχευτικό δικαστήριο για την ολοκλήρωση της συνεργασίας με την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Fiat. Η νέα εταιρεία, που θα ανήκει στο ταμείο υγειονομικής περίθαλψης των εργαζόμενων, στην αμερικανική και καναδική κυβέρνηση και στην Fiat, ενδεχομένως να βγει από το καθεστώς πτώχευσης έως τα μέσα του Ιουνίου.

7. Thornburg Mortgage
Πάροχος ενυπόθηκων δανείων
Ημερομηνία υποβολής: 1η Μαΐου 2009
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 36.521 εκατ.
Αποτέλεσμα: Η πτώχευση εκκρεμεί σε πτωχευτικό δικαστήριο στο Μέριλαντ. Ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης αναμένεται στις 31 Αυγούστου.

8. Pacific Gas & Electric
Ενέργειας και φυσικό αέριο
Ημερομηνία υποβολής: 6 Απριλίου 2001
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 36.152
Αποτέλεσμα: Βγήκε από καθεστώς πτώχευσης το 2004

9. Texaco
Πετρέλαιο και πετροχημικά προϊόντα
Ημερομηνία υποβολής: 12 Απριλίου 1987
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 34.940 δολ.
Αποτέλεσμα: Βγήκε από καθεστώς πτώχευσης τον Απρίλιο του 1988. Συγχωνεύτηκε με την Chevron το 2001.

10. Financial Corporation of America
Χρηματοοικονομικές υπηρεσίες
Ημερομηνία υποβολής: 9 Σεπτεμβρίου 1988
Στοιχεία ενεργητικού προ της αίτησης (εκατ.): 33,864 δολ.
Αποτέλεσμα: Τον Φεβρουάριο του 1989 ανακοίνωσε σχέδια για την μετάβαση από το Κεφάλαιο 11 στο Κεφάλαιο 7 για ρευστοποίηση.

Τελικά ποιος φταίει στις πιστωτικές?

Η πιστωτική κάρτα είναι μια γνωστή λυπηρή ιστορία όπου έχει ταυτίσει το όνομα της με υπερβολικά υψηλά επιτόκια, με καθυστερήσεις στις πληρωμές, με πέναλντι και γενικότερα θεωρείται ως κάτι που προκαλεί πολλά προβλήματα και είναι υπεύθυνη για τον υπερκαταναλωτισμό στις μέρες μας. Αλήθεια όμως ποιος φταίει? Ποιος είναι υπεύθυνος που τελικά πάνω από το 60% χρωστάει σε πιστωτικές κάρτες ενώ το ποσοστό όσο πάει και αυξάνεται?

Οι κύριοι υπεύθυνοι ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας είναι τρεις:

Οι καταναλωτές: Για να βγάλει κάποιος πιστωτική κάρτα αντικειμενικά πρέπει να το θέλει. Ό,τι διαφήμιση και να υποστεί , όσα τηλεφωνήματα και προσφορές κι αν του κάνουν η αλήθεια είναι ότι εκτός ακραίων περιπτώσεων, χρειάζεται η υπογραφή του για την έκδοση πιστωτικής κάρτας. Άρα περνάμε στο θέμα της ευθύνης. Αν μπορεί να προβλέψει τα έσοδα του σε αναλογία με τα έξοδα του τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς αν τον παίρνει να εκδώσει κάρτα και να την χρησιμοποιήσει για αγορές.

Άρα το αν καταλήξει τελικά το 10%/30%/50%/70% του εισοδήματος του να πηγαίνει για την αποπληρωμή δόσεων πιστωτικών καρτών και αγορών που έχουν γίνει, είναι αποκλειστικά ευθύνη του ατόμου που δεν μπόρεσε να προβλέψει σωστά ή εθελοτυφλούσε στις οικονομικές του δυνατότητες.

Το κράτος: Το κοινωνικό κράτος εκτός του να εισπράττει φόρους και να κάνει έργα έχει και την υποχρέωση να προστατεύει τους πολίτες του. Πρέπει να θεσπίζει μέτρα και νόμους ώστε σε περίπτωση άγνοιας ή ατυχίας να εξασφαλίζεται η ευημερία στη χώρα και να αποτρέπει την εκμετάλλευση. Δεν είναι λίγες φορές άλλωστε που άνθρωποι έπεσαν στην ανάγκη για κάποια επιπλέον χρήματα και αργότερα βρέθηκαν να χρωστάνε διπλάσια ποσά σε υπερβολικούς τόκους και ρήτρες.

Όσοι συμφωνούν με αυτή την άποψη θεωρούν ότι ναι μεν οι πολίτες θα έπρεπε να αποφασίζουν μόνοι τους για το πως θα ελέγξουν τα οικονομικά τους, αλλά έχει και το κράτος μια υποχρέωση να τους βοηθήσει, αλλιώς καταργείται ο ρόλος του.

Οι τράπεζες: Τα πιστωτικά ιδρύματα που είναι υπεύθυνα για την έκδοση των καρτών πρέπει να ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα του πελάτη τους και να μην προχωρούν σε έκδοση πιστωτικής κάρτας αν έχουν υπόννοια ότι αυτός δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο. Η εκμετάλλευση της άγνοιας ή της πραγματικής ανάγκης κάποιου -προσωπικά εκτός των δύο δεν θεωρώ άλλη περίπτωση ως "εκμετάλλευση"- θα έπρεπε να μην θεωρείται αυτονόητη από τις τράπεζες στο βωμό του εύκολου κέρδους.

Θα έπρεπε να φέρουν κοινωνική ευθύνη, που τόση φασαρία γίνεται για αυτή στα πανεπιστημιακά συγγράματα, και να παραβλέψουν το κέρδος προς όφελος της κοινωνίας. Εσωτερικοί κανονισμοί όπως ο περιορισμός της διαφήμισης, της προβολής της υπερκατανάλωσης, οι αυστηρότεροι έλεγχοι και ο διπλοέλεγχος της φερεγγυότητας του καταναλωτή ίσως να θεωρούνται υπερβολικά στα προαναφερθέντα ιδρύματα, ωστόσο δεν είναι λίγοι που τα θεωρούν ως αναγκαία.

Η δική μου άποψη είναι πως η πιστωτική κάρτα παραμένει απλώς ένα εργαλείο σαν όλα τα άλλα. Αν γνωρίζεις πως να το χρησιμοποιείς μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο και να σε διευκολύνει στις καθημερινές συναλλαγές σου. Αν δεν μπορείς να ελέγξεις τα οικονομικά σου ή τις αυθόρμητες αγορές σου θα βρεθείς να πληρώνεις αέρα και διπλάσιες τιμές σε μηδέν χρόνο.

Κατ' επέκταση ούτε το κράτος μπορεί να προβλέψει για καθένα ξεχωριστά τις ανάγκες και τις δυνατότητες του ώστε να μπορεί να τον προστατεύσει αποτελεσματικά, ούτε -δυστυχώς- πρέπει να περιμένουμε ηθική από τις τράπεζες. Ίσως σε ένα ιδανικό κόσμο και οι τρεις θα έπρεπε να επιδιώκουν το κοινωνικό όφελος όμως ρεαλιστικά σήμερα δεν γίνεται. Καθένας θα πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων (πχ σοβαρά προβλήματα υγείας) κανένας δεν μπορεί να τις αποποιείται ρίχνοντας την ευθύνη στο ανύπαρκτο κράτος ή στις αιμοβόρες τράπεζες για επιλογές που έκανε ο ίδιος αποκλειστικά.

Οι άγαμες κόρες δικαιούνται (?) σύνταξη

Την συγκεκριμένη διάταξη που υφίσταται για το Δημόσιο δεν την γνώριζα να πω την αλήθεια και όταν τη διάβασα αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα τόσο παράλογα επιδόματα. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο του κ. Δημητρομανωλάκη

Πρόκειται στην ουσία για μια διάταξη που ισχύει μόνο στην Ελλάδα εδώ και περίπου 30 χρόνια και αφορά επίσημα πάνω από 40.000 γυναίκες, οι όποιες λαμβάνουν την σύνταξη του πατέρα τους εφόσον παραμένουν ανύπανδρες. Άλλα δεν είναι μόνο αυτό. Τη σύνταξη αυτή τη λαμβάνουν ακόμα και γυναίκες οι όποιες έχουν εισόδημα από άλλες πήγες, όπως για παράδειγμα από μισθούς ή από άλλες συντάξεις. Έτσι, για παράδειγμα, υπάρχουν σήμερα γυναίκες οι όποιες εργάστηκαν στο δημόσιο τομέα για 15-20 χρόνια και κατόπιν συνταξιοδοτήθηκαν στα 40 τους χρόνια με συντάξεις από την εργασία τους από 800 έως 1.000 ευρώ. Με την προσθήκη όμως της σύνταξης του πατρός τους, αυτή την στιγμή έχουν συνολικές αποδοχές περίπου 2.000 ευρώ.

Το κόστος για το δημόσιο μόνο για τις συντάξεις αυτές είναι τεράστιο και υπερβαίνει τα 550.000.000 ευρώ, καθώς εκτιμάται ότι η μέση σύνταξη κυμαίνεται μεταξύ 1.000-1.200 ευρώ μηνιαίως.

Δηλαδή αν κατάλαβα καλά μια κοπέλα που δεν έχει παντρευτεί και ο πατέρας της δούλευε στο δημόσιο, δικαιούται (!!!) να παίρνει σύνταξη ανεξαρτήτως αν δεν έχει προβλήματα επιβίωσης. Μάλιστα είναι τόσο φυσιολογικό αυτό το μέτρο που έπρεπε να έρθει Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να το καταργήσει, κανείς δεν έβλεπε την αδικία.

Κρίμα γιατί κατά τα άλλα περνάμε περίοδο οικονομικής στενότητας, τα έσοδα στο δημόσιο είναι περιορισμένα, γίνονται προσπάθειες για να την εξυγίανση των οικονομικών του κράτους και άλλα όμορφα που ακούγονται από τους υπεύθυνους.

Το κόστος της κρίσης στις ΗΠΑ

Καθώς η κρίση συνεχίζεται γεννάται το ερώτημα πόσο έχει κοστίσει στις ΗΠΑ μέχρι τώρα και αν γίνεται μια εκτίμηση για το πόσο θα πληρώσουν τελικά οι αμερικάνοι πολίτες μέχρι να βγούν από αυτή. Τα ποσά που διαβάζω κατα καιρούς ανέρχονται σε δεκάδες δις δολλάρια που χρησιμοποιούνται σε επιμέρους τομείς της οικονομίας για να καλύψουν τις απώλειες.

Πόσο όμως τελικά έχει στοιχίσει μέχρι τώρα αυτή η κρίση? Αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος καθώς έψαχνα λεπτομέρειες έπεσα στο παρακάτω βίντεο:

How we created the economic crisis

Οι αριθμοί αυτοί, αν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, είναι αξιοπρόσεκτοι καθώς ακόμα και ιδιαίτερα δαπανηρά projects στην μέχρι τώρα ιστορία έχουν κοστίσει λιγότερο.

Ξεκινώντας από την αρχή, ξοδεύονται 29,5 δισεκατομμύρια δολλάρια για την Bear Sterns ποσό που φαίνεται λίγο μπροστά σε αυτά που χρειάστηκαν για την κατασκευή της Διώρυγας του Παναμά ($14,3 δις σε τιμές του 2007 - $639 εκ. σε τιμές του 1914). Στη συνέχεια τα έξοδα αυξάνονται κατακόρυφα: 97,2 δις δολλάρια για την Bank of America, $97,4 δις για την στήριξη των αυτοκινητοβιομηχανιών $235 δις για την Citygroup και $112 δις για την AIG, ποσό που συγκρίνεται στο βίντεο με τα $115 δις του σχεδίου Μάρσαλ που χρειάστηκαν για την οικονομική ενίσχυση της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο.

Φυσικά η στήριξη της Αμερικάνικης Οικονομίας δεν σταματάει εδώ. Χρησιμοποιούνται επιπλέον $710 δις για την διάσωση των τραπεζών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, πλέον των $300 δις που χρειάστηκαν για την στήριξη των καταναλωτών που δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια. Ενδεικτικά το κόστος του πολέμου του Ιράκ που τόση φασαρία είχε γίνει πριν την κρίση, στοίχισε περίπου $597 δις.

Αν και η αλήθεια είναι ότι διατηρώ μερικές επιφυλάξεις για ορισμένους αριθμούς, πχ ότι προβλέπεται να ξοδευτούν συνολικά $12.000.000.000.000 (τρισεκατομμύρια!!) δολλάρια, εντούτοις γενικότερα δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι στοιχίζει πολύ ακριβά η έξοδος από την κρίση.

Η Ιρλανδία περνάει κρίση

Το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας ξεκίνησε το 1987 όταν άλλαξε η κυβέρνηση, σε μια περίοδο που υπήρχε έντονο πρόβλημα με τη διαχείριση του χρέους της. Μέσα από μια σειρά συμφωνιών που αφορούσαν τις αυξήσεις των μισθών, τις συνθήκες εργασίας και τον τρόπο επίλυσης των εργασιακών διαφορών κατάφεραν να ελέγξουν τον πληθωρισμό και το νόμισμα με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν τα επιτόκια. Με προσανατολισμό στο ελεύθερο εμπόριο έφτασαν να εξάγουν το 90% της παραγωγής τους και με την επιβολή χαμηλής φορολογίας κερδών προσέφεραν ένα ισχυρό κίνητρο για την εγκατάσταση επιχειρήσεων στη χώρα όπως η Dell, η Apple, η Microsoft και η Intel. O συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων απογείωσε την ιρλανδική οικονομία, που είχε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 9% - 10% στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 και στη δεκαετία του 1990.

Στην Ιρλανδία η αναλογία των ξένων παραγωγικών επενδύσεων στο ΑΕΠ ήταν δεκαπλάσια από όσο στη Γερμανία, πενταπλάσια από όσο στη Γαλλία και τετραπλάσια από όσο στη Βρετανία. Το ύψος δε των αμερικανικών επενδύσεων από 36 δισ. δολάρια το 2000, είχε φτάσει στα 87 δισ. δολάρια το 2008. Η αγγλόφωνη Ιρλανδία με το υψηλής ειδίκευσης αλλά γενικά φθηνό σε σχέση με τις ΗΠΑ προσωπικό, το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς για τις ξένες επιχειρήσεις και την «κάρτα μέλους» στην ευρωζώνη ήταν σωστός μαγνήτης για τις αμερικανικές εταιρείες, ιδίως αυτές των κλάδων υψηλής τεχνολογίας και φαρμάκου, που ήθελαν να αυξήσουν το μερίδιό τους στην ευρωπαϊκή αγορά. Χάρη στις εξαγωγές των ξένων θυγατρικών και τις θέσεις εργασίας που δημιουργούσαν, η ιρλανδική οικονομία κάλπαζε με τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, 7%, τη δεκαετία 1996-2006.

Από το 2003 η ιλιγγιώδης ανάπτυξη βασίστηκε σε εκτεταμένες επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας, αλλά και σε ξένες επενδύσεις στην παραγωγή αλουμινίου. Το 2007 ήταν η τέταρτη πιο πλούσια χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Αν κάποια χώρα θεωρήθηκε υπόδειγμα του πώς μπορεί μια μικρή και φτωχή οικονομία να γνωρίσει αλματώδη ανάπτυξη, να αποτελέσει δηλαδή οικονομικό θαύμα, αυτή ήταν η «κέλτικη τίγρη», όπως αποκάλεσαν την Ιρλανδία οικονομολόγοι, κατ' αναλογίαν των ασιατικών τίγρεων. Όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν καθώς έπειτα από μία δεκαπενταετία ξέφρενης ανάπτυξης δείχνει ημέρα με την ημέρα να βουλιάζει όλο και περισσότερο στην κινούμενη άμμο της ύφεσης.

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο όμως, και σε λιγότερο από έναν χρόνο, μετά την κατάρρευση της Lehman Βrothers και την αποκάλυψη ότι οι μεγαλύτερες ιρλανδικές τράπεζες ήταν αγρίως εκτεθειμένες στη φούσκα των «τοξικών δανείων» η Ιρλανδία βρίσκενται σε κρίση. Το πρόβλημά της ήταν η κυριολεκτικά ασύλληπτη φούσκα του τραπεζικού της τομέα: οι τράπεζες της Ιρλανδίας δάνεισαν στο εξωτερικό ποσά ιλιγγιώδη, με αποτέλεσμα οι τοποθετήσεις τους στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να είναι πολλαπλάσιες του μεγέθους της μικροσκοπικής αυτής οικονομίας. Ετσι, το τραπεζικό σύστημα της χώρας υφίστατο πιέσεις σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του 2008, ενώ παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον καλπάζοντα πληθωρισμό, απότοκο της θεαματικής ανάπτυξης, και την κατάρρευση του ιρλανδικού νομίσματος. Το φθινόπωρο χρεοκόπησαν οι σημαντικότερες τράπεζες της χώρας, με αποτέλεσμα να κηρύξει πτώχευση η κυβέρνηση, αφού πρώτα είχε καταφύγει στην κρατικοποίησή τους σε μια ύστατη προσπάθεια να αποτρέψει τον οικονομικό όλεθρο.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι:

* Προβλέπεται ότι η ανεργία θα φτάσει το 11,8% το 2009 και θα αυξηθεί περαιτέρω, στο 14,4% το 2010.

* Οι τιμές, όπως αποτυπώνονται στο δείκτη καταναλωτών, πιθανολογείται ότι θα πέσουν κατά 4%, μετά την κατά μέσο όρο αύξηση 4,1% το 2008,

* Εφέτος μόνο, το ΑΕΠ αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 6,9% ενώ το 2009 και το 2010 η συνολική συρρίκνωση του ΑΕΠ της χώρας θα αγγίξει το -10%, με τα χειρότερα σενάρια να μιλούν ακόμη και για -12%, επιβεβαιώνοντας τις κυβερνητικές προβλέψεις για την έλευση της χειρότερης ύφεσης στην ιρλανδική ιστορία.

* Η ύφεση στην κτηματαγορά προβλέπεται να επιδεινωθεί καθώς φέτος αναμένεται να ολοκληρωθεί η οικοδόμηση μόνο 18.000 κτισμάτων, μείωση κατά δύο τρίτα από το 2008, ενώ για το 2010 προβλέπεται το χτίσιμο μόνο 12.000 μονάδων.

* Η οικονομία της έχει συρρικνωθεί 7,5% το δ΄ τρίμηνο του 2008.

* Η αγορά νέων κατοικιών συρρικνώθηκε κατά 24%.

* Το ανεξέλεγκτο πλέον δημοσιονομικό έλλειμμα βρίσκεται στο 12,75% του ΑΕΠ -μακράν το χειρότερο έλλειμμα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, βέβαια, πολύ πάνω από το όριο του 3% που ορίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

* Οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης υποβάθμισε τη δανειοληπτική ικανότητα της Ιρλανδίας στην κατηγορία ΑΑ+, και μάλιστα με «αρνητική προοπτική» για πρώτη φορά από το 2001.

* Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί όλες τις τραπεζικές καταθέσεις αφού ξεπερνούν το 250% του ιρλανδικού ΑΕΠ.

* Οι τιμές των κατοικιών αναμένεται να υποχωρήσουν συνολικά κατά 80%.

Για να καταφέρει η Ιρλανδία να βγει από την οικονομική κρίση θα χρειαστεί δάνειο, το ύψος του οποίου υπολογίζεται σε 25 δις ευρώ μέσα στο 2009 για να στηρίξει τις υπερχρεωμένες τράπεζες της ενώ το κράτος θα αγοράσει μειωμένους τίτλους από αυτές -δάνεια ακινήτων και αναπτυξιακά- με μια συνολική λογιστική αξία μέχρι και 90 δισ. ευρώ (σχεδόν το ήμισυ της ετήσιας προσφοράς). Η κυβέρνηση δεν θα πληρώσει τέτοιες τιμές γι' αυτά, αλλά θα αντικαταστήσει δεκάδες δισ. ευρώ σε ομόλογα γι' αυτούς τους τίτλους.

Επίσης ο νέος προϋπολογισμός περιλαμβάνει γενναίες αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων για τα μεσαία εισοδήματα, σε μία χώρα που μέχρι πέρυσι θεωρούταν φορολογικός παράδεισος, καθώς και μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, την ώρα που οι υπόλοιπες χώρες του δυτικού κόσμου “δίνουν τα ρέστα τους”, για να τονώσουν με ρευστότητα τις οικονομίες τους.

"Με το 40% των μισθωτών να μην πληρώνει καθόλου φόρο εισοδήματος, δεν μπορούμε πλέον να ικανοποιήσουμε τις δημοσιονομικές ανάγκες μας”, παραδέχτηκε ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας Μράιαν Λένιχαν, ο οποίος ελπίζει ότι κάποια στιγμή το ιρλανδικό μοντέλο θα ξαναγίνει της μόδας.

Ίσως τελικά αποδείχθηκαν λάθος εκείνοι που μιλούσαν για τον "Κέλτικο Τίγρη", "Το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας" και άλλους θεαματικούς τίτλους. Αν και προσωπικά να πω την αλήθεια όσο διάβαζα για τον τρόπο λειτουργίας της συγκεκριμένης οικονομίας πίστευα ότι η υιοθέτηση μερικών μέτρων και στην Ελλάδα θα βελτίωνε λίγο την κατάσταση μας.

H πτώση των μαθηματικών της Wall Street

Βορά των επικριτών τους τα «μαθηματικά μυαλά» του αμερικανικού χρηματιστηρίου.

Στις ΗΠΑ τους αποκαλούν quants: πρόκειται για συντόμευση του όρου quantitative analysts, ποσοτικοί αναλυτές. Είναι οι μαθηματικοί και οι φυσικοί που, πριν την οικονομική κρίση, θεωρούνταν το αντίστοιχο των πυρηνικών όπλων για το χρηματιστήριο, καθώς ήταν τα «λαμπρά μυαλά» που δημιουργούσαν τα απαραίτητα οικονομικά εργαλεία, μοντέλα και προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών που χρησιμοποιούνται στον κόσμο της Γουόλ Στριτ και των άλλων χρηματιστηρίων του κόσμου.

Πριν την κρίση αντιμετωπίζονταν σαν βασιλιάδες. Μετά την έλευση της κρίσης, οι quants κυριολεκτικά τρέχουν για να κρυφτούν, καθώς ο χρηματιστηριακός κόσμος τους θεωρεί υπεύθυνους για τις κινήσεις που έφεραν την οικονομική ύφεση.

«Σκοπός τους ήταν να κάνουν πιο εύκολο το κέρδος. Πίστευαν πως ήταν καλή ιδέα να κάνουν αναχρονιστική την παλιομοδίτικη μελέτη του οικονομικού κόσμου» ήταν αυτό που δήλωσε ένας σύμβουλος επενδύσεων από τη Νέα Υόρκη, ο οποίος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Η άποψή του ήταν πως, δίνοντας στους χρηματιστές τόσο ισχυρά εργαλεία, τους έκανε να χάσουν την επαφή με την οικονομική πραγματικότητα: να νιώσουν πως παίζουν απλά ένα παιχνίδι, μια και τα πράγματα φάνταζαν πλέον πολύ πιο απλά.

Ως επί το πλείστον, οι quants είναι κάτοχοι περγαμηνών από φημισμένα πανεπιστήμια, όπως το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ και η Οξφόρδη. Κάποιοι από αυτούς ειδικεύονται στην κατασκευή και χρήση μαθηματικών μοντέλων με σκοπό την εκτίμηση του ρίσκου, άλλοι ειδικεύονται στη δημιουργία περίπλοκων εξισώσεων που περιλαμβάνουν τεράστιες ποσότητες οικονομικών δεδομένων για να γίνουν κατανοητές οι τάσεις που ακολουθούν οι τιμές, άλλοι σχεδιάζουν συστήματα οικονομικής ασφαλείας. Κατά τον Πίτερ Κολμ, πρώην quant που εργάστηκε για χρόνια στην Goldman Sachs, δεν υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στα άτομα και στα δολάρια: «τα μαθηματικά και η δομή είναι παρεμφερή. Πάρτε για παράδειγμα μια διαδικασία σύντηξης ή ροής θερμότητας. Οι διακυμάνσεις στα ποσοστά πιθανότητας μεταβολής των τιμών ακολουθούν παρόμοιες αρχές».

Οι quants εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και γνώρισαν μεγάλη ζήτηση στη δεκαετία του 1990. Στην αργκό της Γουόλ Στριτ, τα μέσα που παρέχουν ονομάζονται «μαύρα κουτιά».

Ωστόσο, κατά τα τέλη του 20ού αιώνα άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες ενδείξεις πως τα «μαύρα κουτιά» ενδεχομένως να περιέχουν βόμβες: δύο από τους πιο διάσημους quants, οι Ρόμπερτ Μέρτον και Μάιρον Σκόουλς κέρδισαν το Νόμπελ οικονομικών επιστημών το 1997, αλλά το hedge fund (hedge funds: επενδυτικά κεφάλαια, που διαθέτουν μεγάλη ελευθερία επενδυτικών κινήσεων, καθώς επενδύουν σε πάγια - μετοχές, ομόλογα, πολύτιμα μέταλλα - και βρίσκονται κυρίως σε offshore δικαιοδοσίες) τους, Long Term Capital Management κατέρρευσε ένα χρόνο μετά.

«Όλοι σε κάποια φάση πίστευαν πως μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάποιο μοντέλο. Ο κόσμος έπαιρνε μεγαλύτερα ρίσκα, καθώς είχε την πεποίθηση πως είχε μαζί του τη μαθηματική επιστήμη» λέει ο Τζόελ Νάροφ, οικονομικός αναλυτής.

Το πλέον περιζήτητο «όπλο» που δημιουργήθηκε από τους quants ήταν τα CDOs (Collateralized Debt Obligations: επενδυτικά προϊόντα υψηλού κινδύνου), καθώς και τα CMOs (στεγαστικά δάνεια).

Ωστόσο, αυτό που στην αρχή φάνηκε ως ένας τρόπος να «νικηθεί το σύστημα» γύρισε μπούμερανγκ: τα μαθηματικά και οι αλγόριθμοι έγιναν τόσο περίπλοκα, που πρακτικά πήραν τον έλεγχο από τους ελεγκτές τους, καθώς αυτοί δεν ήξεραν πια τι χρησιμοποιούσαν. Αλλά παρά τα υψηλά μαθηματικά, το ενδεχόμενο της πτώσης της αγοράς ακινήτων είχε μείνει εκτός - και αυτό ακριβώς ήταν που συνέβη.

Ο Μαρκ Πάντο, ειδικός στις στρατηγικές αγορών που εργάζεται για την Cantor Fitzgerald (ΗΠΑ) παρομοιάζει αυτό που συνέβη με τον αυτόματο πιλότο ενός αεροσκάφους: «όλα είναι μια χαρά όσο δουλεύει. Αλλά όπως όλα όσα βασίζονται στους υπολογιστές, δεν υπάρχει η ανθρώπινη κρίση. Απλά βασίζεσαι στα δεδομένα που έχουν εισαχθεί. Υπάρχει πλέον η αντίληψη πως το χρηματιστήριο και το εμπόριο γενικότερα είναι επιστήμη, αλλά αυτό είναι λάθος, καθώς χρειάζεται ένστικτο».

Παρόλα αυτά, ο Πίτερ Κολμ σπεύδει να υπερασπιστεί τους quants, καθώς θεωρεί πως το φταίξιμο ανήκει στους ίδιους τους χρηματιστές που μεταχειρίστηκαν λάθος τα εργαλεία που τους δόθηκαν: «αυτοί οι ίδιοι επέλεξαν να έχουν τυφλή πίστη. Ήταν οι επιχειρηματίες που προέβησαν στις κινήσεις που προέβησαν».

Πηγή: kathimerini.gr

Ποιοι είναι οι σορτάκηδες

To short selling (ή σορτάρισμα, όπως λέγεται στη χρηματιστηριακή αργκό) είναι ο δανεισμός μετοχών, η άμεση πώληση και η αγορά των τίτλων σε επόμενη χρονική φάση, όταν θα έχει μειωθεί η τιμή, προκειμένου να διασφαλιστούν τα κέρδη.

Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει ανθρώπους που παίζουν στο χρηματιστήριο και προσπαθούν να βγάλουν χρήματα όταν όλοι οι άλλοι χάνουν. Δηλαδή ποντάρουν στην πτώση της τιμής μιας μετοχής για να κερδίσουν. Πάμε αναλυτικά να δούμε πως γίνεται αυτό:

Στο χρηματιστήριο όσοι έχουν στην κατοχή τους μετοχές μπορούν, εφόσον δεν σκοπεύουν να τις πουλήσουν σύντομα, να τις δανείσουν για κάποιο χρονικό διάστημα στην ΕΤΕΣΕΠ (Εταιρία Εκκαθάρισης Συναλλαγών επι Παραγώγων) έναντι κάποιας αμοιβής, κάτι δηλαδή σαν τόκο. Η ΕΤΕΣΕΠ με την σειρά της συγκεντρώνει αυτές τις μετοχές και τις διαθέτει έναντι κάποιου ημερήσιου τόκου σε επενδυτές που τις χρειάζονται.

Τα πλεονεκτήματα του δανεισμού μετοχών στην ΕΤΕΣΕΠ είναι πολλά. Ο επενδυτής εισπράττει κανονικά τα μερίσματα, αφού οι μετοχές παραμένουν στην κατοχή του, και ταυτόχρονα καρπώνεται ένα επιπλέον έσοδο το οποίο μακροπρόθεσμα είναι υπολογίσιμο. Σε περίπτωση που δεν υπάρξει ζήτηση για τις διαθέσιμες μετοχές, ο δανειστής δεν εισπράττει κάποιο έσοδο, ωστόσο δεν χάνει και τίποτα. Στελέχη του Χρηματιστηρίου Παραγώγων τονίζουν ότι ο δανεισμός μετοχών στην ΕΤΕΣΕΠ είναι το μοναδικό παράγωγο προϊόν που μπορεί να αποφέρει έσοδα στον επενδυτή χωρίς κανέναν απολύτως κίνδυνο.

Μέσω αυτής της διαδικασίας ακόμα κι ένας επενδυτής που δεν θέλει να μπλέξει με παράγωγα προϊόντα μπορεί να ωφεληθεί όταν πέσει η τιμή μιας μετοχής.

Για παράδειγμα, έστω ότι γνωρίζετε ή υποψιάζεστε ότι η μετοχή της Εθνικής από 20€ που είναι σήμερα, θα πέσει την επόμενη εβδομάδα στα 15€. Αν έχετε μετοχές στην Εθνική προφανώς και θα τις πουλούσατε απλά για να μην έχετε χασούρα. Μέσω του δανεισμού μετοχών όμως μπορείτε να βγάλετε ακόμα και κέρδος. Αρκεί να πάρετε θέση short στην μετοχή. Μέσω της ΕΤΕΣΕΠ δανείζεστε 1.000 μετοχές και τις πουλάτε στο Χρηματιστήριο εισπράττοντας 20.000€. Μετά από μια βδομάδα η τιμή αν όντως πέσει στα 15€ αγοράζετε πίσω τις 1.000 μετοχές πληρώνοντας τώρα 15.000€ για να τις επιστρέψετε, αφαιρείτε και την προμήθεια που πρέπει να καταβάλλετε στην ΕΣΕΤΕΠ και τα υπόλοιπα από τα 5.000€ μένουν στην τσέπη σας.

Βέβαια αν από την άλλη βγείτε λάθος στις προβλέψεις σας και η μετοχή της Εθνικής ανέβει θα αναγκαστείτε και να αγοράσετε ακριβότερα τις μετοχές για να τις επιστρέψετε και να καταβάλλετε την προμήθεια, οπότε θα μεγαλώσουν οι απώλειες σας.

Παρόλο που όλοι ανεξαιρέτως οι επενδυτές μπορούν να δανείσουν μετοχές, φυσικά ή νομικά πρόσωπα, συνήθως το κάνουν θεσμικοί επενδυτές, οι οποίοι διακρατούν μετοχές για μεγάλο χρονικό διάστημα και συνεπώς μπορούν να εξασφαλίσουν επιπλέον έσοδο για τους μεριδιούχους τους χωρίς κίνδυνο.

Σίγουρα όμως το σορτάρισμα δεν απευθύνεται σε ερασιτέχνες που ασχολούνται τελείως περιστασιακά με το "επάγγελμα" καθώς οι απώλειες που μπορούν να υποστούν είναι μεγάλες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί κέρδη με αυτό τον τρόπο και φυσικά όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο θα έχει τους λόγους του..

Σημείωση: Στο παραπάνω κείμενο δεν κάνω επίτηδες καθόλου αναφορά σε stock repos, reverse stock repos, τιμές εκκαθάρισης, τιμές συμβολαίων γιατί δεν ήθελα να γράψω κάποιο εγχειρίδιο για το πως γίνεται το σορτάρισμα. Σκοπός είναι να περιγράψω με λίγα λόγια τον τρόπο που μπορεί να κερδίσει κάποιος ακόμα και όταν το χρηματιστήριο πέφτει.

Διεκδικήσεις και παραλογισμοί

Πριν από λίγες μέρες μας μοίρασαν στην σχολή τα γνωστά φυλλαδιάκια τους οι κάθε λογής παρατάξεις για να εκφράσουν δήθεν τη γνώμη τους για το πανεπιστήμιο και αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Αν και αυτά που θα διαβάσει κανείς είναι λίγο πολύ γνωστά και αόριστα, αποφάσισα να ρίξω μια ματιά. Έφριξα.

Τα φυλλάδια και οι απόψεις αυτές εκφράζονται μέσα στην ΑΣΟΕΕ, την πιο υψηλόβαθμη οικονομική σχολή στην Ελλάδα που υποτίθεται ότι σκοπός της είναι να μορφώσει και να εκπαιδεύσει τους αυριανούς οικονομολόγους. Ανθρώπους που με ρεαλισμό θα προσπαθήσουν να προτείνουν οικονομικά μέτρα και να αποφεύγουν αοριστολογίες όταν ζητείται η γνώμη τους. Αν αυτά που θα γράψω παρακάτω είναι ότι καλύτερο έχουν να προτείνουν, λυπάμαι.

Διεκδικούμε, λοιπόν:

1) Πλήρη σταθερή 35ωρη εργασία. Απαγόρευση των απολύσεων.

Πως ακριβώς και με ποια μέτρα μπορεί κάποιος να ζητάει σήμερα σταθερή 7ωρη εργασία για όλους είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω. Δηλαδή σε μια τόσο ελεύθερη κοινωνία όπως η σημερινή, με τόσες χιλιάδες διαφορετικές ειδικότητες και διαφορετικές απαιτήσεις σε ανθρώπινο δυναμικό ζητάμε 0% ανεργία. Μάλιστα.

Αν δηλαδή μια επιχείρηση ή το Δημόσιο χρειάζεται 10 υπαλλήλους για να λειτουργήσει θα πρέπει να προσλάβει 100 για να μην είναι κανείς άνεργος. Το ποιος θα τους πληρώνει ή το ποιος θα κανονίζει πόσοι ακριβώς χρειάζονται κάθε φορά είναι κάτι που δεν ξεκαθαρίζεται στο φυλλάδιο.

2)Κατώτερο μισθό 1400 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 56 ευρώ, κατώτερη σύνταξη και επίδομα ανεργίας 1120 ευρώ. Υπολογισμό του χρόνου ανεργίας σαν συντάξιμου χρόνου.

Εδώ πραγματικά τα είδα όλα. Εδώ φαίνεται η ασχετοσύνη ή η φανφαρολογία που διακρίνει όσους γράφουν αυτά τα φυλλάδια. Πραγματικά με τι να αρχίσω, ότι με 1400 ευρώ κατώτερο μισθό θα έκλειναν την επόμενη μέρα τα πάντα, ότι όλοι οι υπάλληλοι θα βρίσκονταν στο δρόμο, ότι το έλλειμα στο δημόσιο θα εκτοξευόταν σε δυσθεώρητα ύψη, τι απ' όλα; Όσοι αμοίβονται δηλαδή με 1400 ευρώ σήμερα πόσο θα έπρεπε να παίρνουν; Κι αυτοί που αμοίβονται με 3000 ευρώ;

Επίσης τα τζιμάνια δεν μπορούν να σκεφτούν ή δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ σχετικού και απόλυτου μισθού. Όταν ξαφνικά διπλασιάζεις τον κατώτερο μισθό η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών δεν διπλασιάζεται. Στοιχειώδες ακόμα και για πρωτοετείς φοιτητές αυτό γιατί αμέσως θα διπλασιαστούν οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών ώστε να εξισσοροπηθεί η κατάσταση. Και 100.000 ευρώ να γίνει ο κατώτατος μισθός, ceteris paribus, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών δεν αλλάζει. Απλό.

Πάμε τώρα στο επίδομα. Πραγματικά τα 280 ευρώ που είναι η διαφορά μεταξύ ανεργίας και εργασίας αποτελούν το κίνητρο για να εργαστεί κάποιος; Δηλαδή αντί να κάθεται να πληρώνεται κάποιος φοιτητής/νέος θα προτιμήσει να εργάζεται για 280 ευρώ. Κι αν αυτό αμφισβητείται από κάποιους ότι αποτελεί κίνητρο, ας σκεφτούν ποιος απο μας θα δούλευε σήμερα 8ωρο για 280 ευρώ μηνιαίο μισθό.

Όσο για το να προσμετράται ο χρόνος ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια, είναι καλό σαν ιδέα αλλά σε συνδυασμό με την πρόταση για το επίδομα ανεργίας θα τίναζε στον αέρα σε χρόνο ρεκόρ ακόμα και το πιο υγιές οικονομικό σύστημα.

3) Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία τουλάχιστον στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού.

Το τουλάχιστον μου άρεσε. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι κατά της αύξησης της χρηματοδότησης στην παιδεία, ίσα ίσα που μαζί με την υγεία αποτελούν τους σημαντικότερους τομείς που πρέπει να δωθεί προτεραιότητα. Όμως να απαιτείς τον πενταπλασιασμό των εξόδων για την παιδεία είναι τουλάχιστον ουτοπικό. Δηλαδή τι ποσοστό μένει για την υγεία, για τις συντάξεις, για την κοινωνική ασφάλιση, για την έρευνα και και και..; Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;

4)Κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Δεν μπορώ να το σχολιάσω καθώς περνάμε σε μια άλλη συζήτηση κυριώς πολιτικού περιεχομένου που δεν θέλω, τουλάχιστον προς το παρόν, να επεκταθώ. Και πάλι όμως σαν οικονομικό μέτρο μου φαίνεται περίεργο.

Αυτά ήταν τα πιο ακραία μέτρα που πρόλαβα να διαβάσω. Προσπάθησα να τα σχολιάσω χωρίς προκαταλήψεις και πολιτικές παρωπίδες, με καθαρά οικονομικά κριτήρια. Σχολίασα τις πιο εξωφρενικές απαιτήσεις, καθώς η λίστα ήταν ατελείωτη: Κατάργηση ανατοκισμού, κατάργηση φορολογίας, συνταξιοδότηση στα 55, άμεση εφαπαξ καταβολή εισφορών σε όλους τους Δημόσιους Υπαλλήλους κτλ κτλ.

Αυτά τα μέτρα επαναλαμβάνω ότι θα περίμενα να τα διαβάσω σε σχολές όπως η Φιλοσοφική όπου μπορούν να γίνουν πιο αόριστες προτάσεις και συζητήσεις. Σε μια καθαρά τεχνοκρατική σχολή όμως, όπου υποτίθεται ότι μαθαίνεις ορθολογική και ρεαλιστική σκέψη για να μπορείς να την εφαρμόσεις όταν αποφοιτήσεις είναι τραγικό να εκφράζεσαι με τόσο ανεύθυνο και λαϊκίστικο τρόπο. Δεν είναι πολιτικό το θέμα, είναι κοινής λογικής που διαπιστώνω ότι λείπει από μερικούς.

Αν είμαι τόσο λάθος στον τρόπο που σκέφτομαι ή κάποιος βρίσκει αυτά τα μέτρα ρεαλιστικά, ας κάνει ένα comment ή ας στείλει email και θα παρουσιάσω σε νέο άρθρο αυτολεξεί τις απόψεις του.

Δεν είναι μόνο άχρηστοι, είναι και τεμπέληδες

του Θανάση Μαυρίδη

Κυρίες και κύριοι ετοιμαστείτε για μεγάλες περιπέτειες. Ο κύριος Καραμανλής μας υπόσχεται έκτακτα οικονομικά μέτρα, σαν κι αυτό του κεφαλικού φόρου. Ο κ. Παπανδρέου θα φορολογήσει, λέει, τη μεγάλη ακίνητη περιουσία και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Την ώρα που στην Ευρώπη μειώνονται οι φόροι για να αντιμετωπιστεί η κρίση, οι πολιτικοί μας οδηγούν το καράβι με ταχύτητα στην ξέρα..

Ο κ. Καραμανλής μας λέει ότι θα πάρει νέα μέτρα, αλλά δεν μας εξηγεί προς ποια κατεύθυνση θα είναι τελικά αυτά. Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να βουλιάξει ακόμη περισσότερο τα φορολογικά έσοδα, αφού η αγορά έχει ήδη εκλάβει το μήνυμα από τον κεφαλικό φόρο: «Κρύψε ό,τι μπορείς να κρύψεις, επειδή δεν ξέρεις τι σε περιμένει αύριο με ετούτους».

Ο κ. Παπανδρέου, από την άλλη, έβγαλε από το καπέλο τη δική του «μαγική λύση», την φορολογία της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και των μεγάλων επιχειρήσεων. Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στον κ. Παπανδρέου ότι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες έχουν τον τρόπο τους να εξαφανίζουν τα κέρδη τους. Έτσι, μένουν μόνο οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Αν, όμως, επιμείνουν σε τέτοιες ανορθόδοξες πρακτικές, τότε και οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις θα κάνουν ό,τι και οι μεγάλες πολυεθνικές.

Το βασικό πρόβλημα του πολιτικού κόσμου είναι ότι δεν έχει επαφή με την αγορά.Να είστε βέβαιοι ότι οι περισσότεροι από τους «συμβούλους» των πολιτικών μας αρχηγών δεν έχουν βγάλει μέχρι σήμερα ένα ευρώ στην ελεύθερη αγορά. Πρόκειται, στην μεγάλη τους πλειονότητα, για κομματικά στελέχη που έκαναν επάγγελμά τους την πολιτική ή για πανεπιστημιακούς που η μόνη τους επαφή με την επιχειρηματικότητα είναι όσα έχουν διαβάσει σε βιβλία και συγγράμματα.

Έχουμε βαρεθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα να ακούμε βλακείες. Έχουμε κουραστεί να διαπιστώνουμε κάθε φορά ότι η έλλειψη φαντασίας έχει παγιδεύσει τους γόνους των παλιών πολιτικών οικογενειών σε συλλογιστικές που δεν αντέχουν στην κριτική.

Τα διάφορα μέτρα που προτείνονται έχουν ως κεντρική τους ιδέα τους νέους φόρους. Για να υπάρξουν, όμως, φόροι θα πρέπει να υπάρχει και επιχειρηματική δραστηριότητα. Αν αποφασίσουν να τη στραγγαλίσουν, τότε, είναι βέβαιο ότι μας περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες.

Λείπει από το πολιτικό σύστημα η τόλμη, λείπει η γνώση, λείπει το όραμα. Χρόνια και χρόνια ακούμε να μας μιλάνε για φορολογική δικαιοσύνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας εννοεί με τον όρο «φορολογική δικαιοσύνη» κάτι τελείως διαφορετικό από τον άλλον. Φορολογική δικαιοσύνη για τον κ. Παπανδρέου είναι (κατά πως φαίνεται) να δουλεύουν οι επιχειρήσεις για το κράτος. Φορολογική Δικαιοσύνη για τον κ. Καραμανλή είναι να αποφασίζεται κάθε μέρα κι ένα νέο μέτρο, σαν να τραβάει κανείς κάρτες στην Mονόπολη.

Οι λύσεις υπάρχουν, δεν θα ανακαλύψουμε την Αμερική. Είναι γνωστές σε όλους. Είναι πασίγνωστες.

Πρώτα απ’ όλα ο περιορισμός του σπάταλου κράτους. Οι λέξεις είναι προσεκτικά επιλεγμένες και δηλώνουν ευγένεια. Θα έπρεπε κανονικά μα πούμε: Πετάξτε έξω από το δημόσιο όλα τα λαμόγια που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα σε κάθε είδους προμήθεια. Αντί να μετράτε κεφάλια για τα χιλιάρικα που σας λείπουν, σκεφτείτε πόσα λεφτά θα είχαμε γλιτώσει αν αγοράζαμε τα όπλα στις τιμές που έπρεπε, τα φάρμακα και τις γάζες (ναι τις γάζες) στις τιμές που έπρεπε, αν πληρώναμε τους δρόμους στις τιμές που έπρεπε.

Δεύτερον, η αντιμετώπιση της διαφθοράς. Κι αυτές οι λέξεις είναι προσεκτικά επιλεγμένες. Αλήθεια, για να μην θίξουμε ποιόν; Είναι δυνατόν, μωρέ, να είμαστε στην ΟΝΕ, στην καρδιά της Ευρώπης, και να χρειαζόμαστε «γρηγορόσημο» για μια οποιαδήποτε πράξη στο δημόσιο τομέα; Είναι δυνατόν να μην μπορείς να ζητήσεις ένα οποιοδήποτε παλιόχαρτο από το μίζερο ελληνικό κράτος, δίχως να πρέπει να πληρώσεις «έναν καφέ» στον κάθε λιγδιάρη απατεωνίσκο; Είναι δυνατόν να βουίζει όλη η χώρα για τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και να μην έχει προφυλακιστεί ένας, έστω ένας, από τους αλητάμπουρες που χρόνια τώρα συναλλάσσονται με το πολιτικό σύστημα; Ποιόν κοροϊδεύετε; Σε ποιο μέρος του κόσμου τα στελέχη της Siemens θα ομολογούσαν δωροδοκία και θα ήταν ακόμη έξω από την φυλακή; Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου θα είχε γίνει ό,τι έχει γίνει με το Βατοπέδιο και θα ήταν ακόμη η κυβέρνηση στην θέση της; Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου οι θέσεις των εφόρων αποτελούν αντικείμενο «πλειστηριασμού»; Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου θα είχαν «πιάσει» δημόσιους υπαλλήλους με καταθέσεις δυσανάλογες των αποδοχών τους και δεν θα ήταν ήδη στον εισαγγελέα για να δώσουν τις απαραίτητες εξηγήσεις;

Τρίτον, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Εδώ τα πιάσαμε τα λεφτά μας! Κάναμε bingo. Γιατρός δηλώνει εισόδημα από ιατρείο 10.000 ευρώ το χρόνο. Και θέλει να μας πείσει γι΄ αυτό. Λυπάμαι φίλε μου, αλλά αν βγάζεις μόνο 10.000 ευρώ το χρόνο, καλύτερα να το κλείσεις το ρημάδι και να ψάξεις να βρεις γρήγορα καμιά δουλειά για να θρέψεις την οικογένειά σου. Κι αν δεν το επιθυμείς, επειδή διαθέτουμε πράγματι ένα φιλεύσπλαχνο κράτος που θα θελήσει να προστατεύσει το μέλλον της οικογένειάς σου, θα το κάνει αυτό για σένα. Εκτός κι αν θέλεις να πληρώνεις φόρους για 60.000 ευρώ έσοδα τον χρόνο, βρέξει χιονίσει.

Εστιάτορας δηλώνει πιο λίγα από όσα αμείβεται το γκαρσόνι του. Καλά κάνεις παλικάρι μας και μας βγάζεις κοροϊδευτικά την γλώσσα. Η εφορία, λοιπόν, θα πρέπει να δεχτεί την πρότασή σου, διότι κατά τεκμήριο είσαι ένας ειλικρινής πολίτης. Αν, όμως, σε πιάσει σε έλεγχο ότι έκρυψες έστω κι ένα ευρώ, τότε, αγαπητέ μας, θα πρέπει να χάσεις το μαγαζί του, το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, τις τραπεζικές σου καταθέσεις, ό,τι έχεις και δεν έχεις.

Ένας οποιοσδήποτε από εμάς υποστηρίζει ότι είναι φτωχός. Ότι έχει μικρά εισοδήματα. Αλλά διάγει βίο μεγιστάνα. Με άλλα λόγια, θέλει και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Θέλει να απολαμβάνει ένα κράτος δικαίου, αλλά και να μην πληρώνει εκείνα που του αναλογούν. Από τη στιγμή που έχει δηλώσει ότι δεν έχει λεφτά και ζει σαν μαχαραγιάς, αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα (αν δεν τα έχει κληρονομήσει) από κάπου τα έχει κλέψει. Τι πρέπει, λοιπόν, το κράτος να κάνει για το προϊόν της κλοπής; Μα, να το κατάσχει. Όλα, μέχρι το τελευταίο ευρώ.

Όλα αυτά, βέβαια, απαιτούν κίνητρα για τον πολίτη που θα θελήσει να ακολουθήσει τον σωστό δρόμο. Απαιτείται πραγματική φορολογική δικαιοσύνη. Δηλαδή, χαμηλούς φόρους, έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να βρει άλλοθι και να είναι έτσι υποχρεωμένος να δηλώνει και την τελευταία δεκάρα που βγάζει.

Την ώρα, όμως, που οι άλλοι προσπαθούν με τον άλφα ή βήτα τρόπο να βρουν διέξοδο από την κρίση, εμείς γυρίζουμε γύρω – γύρω από την ουρά μας, πιστεύοντας, ανόητα, ότι θα καταφέρουμε με τον τρόπο αυτόν να κάνουμε κάτι. Αντί να μειώνουμε τους φόρους, εμείς τους αυξάνουμε. Πολύ απλά, διότι δεν υπάρχει κάποιος διατεθειμένος να κάνει τα αυτονόητα. Δεν υπάρχει κάποιος να σηκώσει τα μανίκια του για να δουλέψει. Δεν είναι μόνο άχρηστοι, είναι και τεμπέληδες...

Πηγή: Θανάσης Μαυρίδης, capital.gr

Brand Names μετά την κρίση

Τα συγκεκριμένα logos κυκλοφορούν εδώ και αρκετό καιρό στο Internet και προσπαθούν να περιγράψουν με γλαφυρό τρόπο τη δύσκολη περίοδο για τις εταιρίες.

The Crisis of Credit

Όλοι γνωρίζουν ότι αυτή η περίοδος είναι λίγο δύσκολη από οικονομικής άποψης -μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι η δυσκολότερη από τον Β' Παγκόσμιο- και έχουν βαλθεί μέρα νύχτα όλοι οι ειδικοί να αναλύσουν τι γίνεται, πως οδηγηθήκαμε μέχρι εδώ και τι φταίει.

Εκτός κι αν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα κάποιος ή αν έχει ενημερωθεί από ανθρώπους που όντως γνωρίζουν, και όχι τα ελληνικά ΜΜΕ που θεωρούν εαυτούς πανεπιστήμονες με άποψη επι παντώς επιστητού, το πιθανότερο είναι να επικρατεί μια σύγχυση για το τι έγινε. Οκ φταίει η αγορά των ακινήτων και τα δάνεια που δώθηκαν απλόχερα σε άτομα που δεν μπορούσαν να τα αποπληρώσουν όμως δεν είναι κατατοπιστική απάντηση αυτή.

Μια πιο οπτικοποιημένη και περισσότερο κατανοητή εξήγηση βρήκα στο youtube.

Το πρώτο μέρος:


Το δεύτερο μέρος:

Μια τράπεζα χωρίς επιτόκια

Στη Σουηδία λειτουργεί μια τράπεζα διαφορετική από τις άλλες καθώς δεν υπάρχει η έννοια του επιτοκίου, βασικό στοιχείο όλων των άλλων τραπεζών και λόγος ύπαρξης τους. Η JAK Bank έχει 34.000 μέλη από όλη τη χώρα τα οποία ανταλλάσουν χρήματα μεταξύ τους παρακάμπτοντας το παραδοσιακό τραπεζικό σύστημα.

Η τράπεζα δεν έχει μεγαλομετόχους, όλοι είναι ισότιμοι, και αυτό δίνει τη δυνατότητα στην τράπεζα να μην έχει πρώτο στόχο το κέρδος αλλά την αλληλοστήριξη των μελών της και την στήριξη των μικρών επιχειρηματιών.

Όλη η ιδέα βασίστηκε στο γεγονός ότι με το επιτόκιο οι μοναδικοί που επωφελούνται είναι αυτοί που έχουν ήδη χρήματα. Ανεξάρτητως της δουλειάς κάποιου ή του χρόνου εργασίας, για να αποκτήσεις λεφτά πρέπει να έχεις λεφτά με το σημερινό σύστημα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Μargrit Κennedy το 80% του γερμανικού πληθυσμού δουλεύει και ζημιώνεται τελικά από το σύστημα, το 10% είναι αδιάφορο και το υπόλοιπο 10% βάζει το χρήμα να δουλέψει γι' αυτούς χρησιμοποιώντας τα επιτόκια.

Ένα παράδειγμα που χρησιμοποιεί για να μας δείξει την παράνοια του σημερινού συστήματος είναι το εξής:

Αν ο Χριστός έδινε μια πέννα στην τράπεζα όταν γεννήθηκε με επιτόκιο 5% και ερχόταν το 2000 να τη ζητήσει πίσω μαζί με τα επιτόκια, η τράπεζα θα έπρεπε να του δώσει 500.000.000.000 (δισεκατομμύρια) σβώλους χρυσού!

Γενικά το βίντεο εκτός από την περιγραφή της τράπεζας αναφέρεται και στο σημερινό επιτοκιακό σύστημα προκαλώντας ερωτήματα για το ποιοι επωφελούνται τελικά και με τι κόστος για τους υπόλοιπους.



Μια παρόμοια κίνηση που βρήκα και στο διαδίκτυο είναι σε αυτή την σελίδα, όπου άνθρωποι μέσω του διαδικτύο δανείζουν και δανείζονται χρήματα παρακάπτοντας τις τράπεζες. Φυσικά η αξιοπιστία των παραπάνω κινήσεων στηρίζεται απλά και μόνο στην καλή πίστη, αλλά μέχρι τώρα φαίνεται να λειτουργεί.

Λίγο χρόνο θέλω

Είναι ο σφυγμός που χτυπά ασταμάτητα μέσα στο μυαλό του. Προσπαθεί να τον αγνοήσει. Διαβάζει, γράφει, πίνει, κουβεντιάζει, οτιδήποτε για να τον αποσπάσει από αυτό τον ρυθμό. Αλλά επιμένει, ο σφυγμός τον ακολουθεί. Οπουδήποτε, οποτεδήποτε... είναι πάντα παρόν.

Δεν υπάρχει κενός χρόνος. Υπάρχουν υποχρεώσεις τώρα. Θα υπάρξουν κι άλλες υποχρεώσεις σύντομα. Κάθε στιγμή είναι χρόνος που κυλάει, χαμένος χρόνος. Στην εργασία, στο μεσημεριανό γεύμα, το απόγευμα στο σπίτι ακόμα και στο κρεβάτι με τη σύζυγό του... το μυαλό του περιπλανιέται. Τι ώρα είναι; Πόσα λεπτά έχει ακόμα; Πρέπει να κοιτάξει το ρολόι.

Βάζει το ξυπνητήρι στις 5:00 επτά μέρες την βδομάδα αν και δεν το χρειάζεται. Ακόμη και τις Κυριακές τα μάτια του ανοίγουν αντανακλαστικά από τις 4:50. Είναι ο εσωτερικός σφυγμός που τον ξυπνά. Το σώμα του ξέρει απλά ότι είναι ώρα. Ώρα για δουλειά, ώρα για δράση. Πάντα είναι ώρα να γίνει κάτι.

Το ρολόι δείχνει 4:00... τώρα 4:01. Όχι, όχι ακόμα! Είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς. Μια περισσότερη ώρα του ύπνου... μια περισσότερη ώρα ησυχίας.

Καθώς κατευθύνεται προς τη δουλειά, μια αντίστροφη μέτρηση παίζει στο μυαλό του. 33 λεπτά προτού να φθάσει στο γραφείο. 2 ώρες και 48 λεπτά πριν από την εβδομαδιαία σύσκεψη. 5 ημέρες, 4 ώρες και 15 λεπτά πριν από την εξαμηνιαία αναθεώρησή. 1 μήνας, 2 εβδομάδες, 3 ημέρες, 12 ώρες και 30 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι διακοπές του.

Και καθώς το υπερφορτωμένο μυαλό του αρχίζει να σκέφτεται, αναρωτιέται για το πώς θα ήταν η ζωή του αν μπορούσε να τα σταματήσει όλα αυτά… εάν σταματούσε το εσωτερικό ρολόι και μπορούσε να ζήσει όπως θέλει.

Κατευθύνεται στο πάρκινγκ της εταιρίας ακριβώς στις 7:00, μπαίνει στο γραφείο του και ανοίγει το ημερολόγιο στο γραφείο του. Μετά κάθεται σκυφτός στο γραφείο, κλείνει τα μάτια του και ακουμπάει το μέτωπο στα χέρια του. Συντετριμμένος, ανήσυχος, παγιδευμένος... αλλά συνειδητοποιημένος για αυτό που πρέπει να γίνει.

Χαμηλώνει αργά τα χέρια του, ανοίγει τα μάτια του. Μια ακόμα ημέρα ξεκίνησε.

Πρώην μεγαλοστελέχη σε δουλειές επιβίωσης

Μια από τις άγνωστες πτυχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στις ΗΠΑ - όπου η ανεργία σκαρφαλώνει στο 8,1%, στο υψηλότερο ποσοστό της τελευταίας 25ετίας -, πληθαίνουν οι ιστορίες ανθρώπων που ενώ πριν λίγο καιρό ήταν μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, σήμερα καθαρίζουν τουαλέτες…

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα των New York Times που αναδημοσιεύεται στα Νέα, αντιπρόεδροι μεγάλων εταιρειών, αρχιτέκτονες, στελέχη επιχειρήσεων ΜΜΕ καθαρίζουν σήμερα γραφεία, σηκώνουν τηλέφωνα και κάνουν κακοπληρωμένες δουλειές μερικής απασχόλησης προκειμένου να επιβιώσουν.

Από 70.000 δολάρια το μήνα σε 12 δολάρια την ώρα

Ο 52χρονος Μαρκ Κούπερ από την Αριζόνα αρχίζει την ημέρα του στη δουλειά καθαρίζοντας τα πόμολα των γραφείων ενός κτιρίου, αφού πρώτα ξεσκονίσει και σφουγγαρίσει τον διάδρομο. Πριν από 9 μήνες έχασε τη δουλειά του ως υπεύθυνος ασφαλείας μιας από τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ. Διαχειριζόταν έναν προϋπολογισμό ύψους 1,2 εκατ. δολαρίων και ο μισθός του ξεπερνούσε τις 70.000 δολάρια ετησίως (περίπου 4.600 ευρώ τον μήνα). Τώρα είναι ευγνώμων που μπορεί να κερδίζει 12 δολάρια την ώρα σε μια «δουλειά επιβίωσης» στην οποία τον προσέλαβε ένας φίλος του που έχει συνεργεία καθαρισμού.

«Πρέπει να καταπολεμώ καθημερινά την απόγνωση, την απογοήτευση, την κατάθλιψη» λέει ο Κούπερ, ο οποίος εργάζεται 5 ημέρες την εβδομάδα από τις 9 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα, και αυτήν τη στιγμή δεν καταγράφεται ως άνεργος. Όμως η πτώση του στην οικονομική κλίμακα είναι μία από τις πιο ανησυχητικές και συχνά κρυφές πτυχές της κρίσης. Αυτήν τη στιγμή δεν είναι ξεκάθαρο πόσοι επαγγελματίες όπως ο Κούπερ έχουν αναγκαστεί να καταφύγουν σε τέτοιες δυσεύρετες δουλειές με πολύ λίγα χρήματα.

Περίπου 1,7 εκατ. Αμερικανοί καταγράφηκαν ως εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης τον Φεβρουάριο επειδή δεν μπορούσαν να βρουν πλήρη απασχόληση- αύξηση 40% σε σύγκριση με τον Δεκέμβριο του 2007, όταν άρχισε η ύφεση.

Οι ειδικοί συμφωνούν ότι όσο διαρκεί η οικονομική κρίση και μόλις σταματήσουν τα επιδόματα ανεργίας, η περίπτωση του Μαρκ Κούπερ θα γίνει πλέον κανόνας. Και όπως λέει ο Κούπερ «η ψυχολογική προσαρμογή είναι εξίσου δύσκολη με την οικονομική, καθώς η αίσθηση της προσωπικής αξίας χάνεται. Η αλλαγή δεν επηρεάζει μόνο το πορτοφόλι αλλά και την ψυχή».

Η δεινή οικονομική κατάσταση είναι που αναγκάζει τον Κούπερ να ξυπνά κάθε πρωί στις 4 στο σπίτι του στην Αριζόνα και αφότου προσευχηθεί να αφιερώνει δύο ώρες σε αναζήτηση δουλειάς στο Ίντερνετ, τηλεφωνήματα και αποστολή βιογραφικών. «Μερικές φορές δεν αντέχω και ξεσπάω σε κλάματα», λέει. «Σκέφτομαι, κοίτα πού κατάντησα». Όμως η σύζυγός του, που παραδέχεται ότι αρχικά ντρεπόταν για τη δουλειά του, διευκρινίζει ότι τώρα αισθάνεται πιο καλά. «Δεν υπάρχει καμία ντροπή», τονίζει. «Είμαι περήφανη για τον άνδρα μου, για το ότι κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι χρειάζεται προκειμένου να προσφέρει στην οικογένειά του. Ακόμα και εάν είναι να σκουπίζει πατώματα και να καθαρίζει τουαλέτες».

«Είναι χειρότερο και από τον θάνατο της μάνας μου»

«Είναι σαν να ξεφλουδίζεις ένα σάπιο κρεμμύδι», λέει η Αμ Αρλτ από το Τενεσί, που πρόσφατα άρχισε να δουλεύει στην εξυπηρέτηση πελατών μιας διαδικτυακής υπηρεσίας έπειτα από 20 χρόνια ως στέλεχος μεγάλων εταιρειών ΜΜΕ. «Με κάθε στρώμα που ξεφλουδίζεις, ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο για τον εαυτό σου. Πρέπει να προσαρμοστείς, θέλεις δεν θέλεις».

Όταν η 53χρονη Αρλτ έκανε αίτηση για τη δουλειά έστειλε ένα ταπεινό βιογραφικό στο οποίο δεν ανέφερε την 20χρονη πείρα της, ούτε το γεγονός ότι είχε φθάσει να γίνει αντιπρόεδρος σε μια μεγάλη επιχείρηση με μισθό 165.000 δολάρια τον χρόνο. Στη νέα της εργασία κερδίζει 10-15 δολάρια την ώρα. Παρ΄ ότι έχει χάσει κάποιους φίλους επειδή δεν ανήκει πλέον στον κοινωνικό τους κύκλο, η Αρλτ λέει ότι είναι χαρούμενη που πλέον δεν κάθεται σπίτι να σκέφτεται: «Γιατί δεν μου τηλεφώνησαν σήμερα;».

Ο καινούργιος της μισθός καλύπτει τις δόσεις της υποθήκης του σπιτιού αλλά όχι και τις άλλες υποχρεώσεις της. Πρόσφατα απέσυρε όλα τα χρήματα από τη συνταξιοδοτική της ασφάλιση- 17.000 δολάρια. «Αυτό που ζω είναι το πιο σκληρό πράγμα που έχω βιώσει στη ζωή μου», λέει. «Είναι πιο σκληρό από το διαζύγιό μου, χειρότερο ακόμα και από τον θάνατο της μάνας μου».

Δύσκολο να κρατήσεις μια δουλειά έστω και κακοπληρωμένη

O 51χρονος Τζον Έλερ, από τη Μοντάνα, ήταν μέχρι το 2002 διευθυντής στην τηλεφωνική εταιρεία Sprint, κέρδιζε 150.000 δολάρια τον χρόνο και ήταν υπεύθυνος για 7.000 εργαζομένους. Έναν χρόνο αργότερα βρήκε άλλη δουλειά, με τα μισά λεφτά ως επικεφαλής τηλεφωνικού κέντρου στο Νιου Τζέρσι. Έπειτα από δύο χρόνια η εταιρεία έκλεισε και έμεινε άνεργος για έναν χρόνο πριν ξεκινήσει να δουλεύει για μια παρόμοια επιχείρηση.

Έπειτα από έναν χρόνο έκλεισε και αυτή και δεν έβρισκε εργασία για αρκετούς μήνες. Τον Ιούλιο του 2007 άρχισε να εργάζεται ως φούρναρης για 10 δολάρια την ώρα. Τον απέλυσαν τον προηγούμενο Οκτώβριο λόγω περικοπών. Βρήκε νέα «δουλειά επιβίωσης» ως υπεύθυνος της νυχτερινής βάρδιας. Με μισθό 34.000 δολάρια τον χρόνο και 8 παιδιά, η οικογένεια ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Ο Έλερ δεν έχει κατορθώσει να πληρώσει τις δόσεις του στεγαστικού δανείου εδώ και 6 μήνες και η τράπεζα απειλεί με κατάσχεση. «Σπάω το κεφάλι μου να βρω τρόπους να κερδίσω χρήματα», λέει απελπισμένος. «Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...».

http://cosmo.gr/News/USA/232890.html

Βranding, Η ιστορία του τζιν των 800$

Πρόσεξα πρόσφατα μια παρουσίαση που δόθηκε από έναν δημοσιογράφο (Benjamin Wallace) που είχε ρίξει μια εκτενή ματιά στο τρόπο με τον οποίο ψωνίζουν οι άνθρωποι, τι αγοράζουν, γιατί αγοράζουν, πόσο ξοδεύουν και γιατί μερικοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να πληρώσουν τεράστια χρηματικά ποσά για τις διάσημες μάρκες αντικειμένων καθημερινής χρήσης (τζινς, κρασιά, λάδι, καφές).
Η συζήτησή του ήταν ουσιαστικά μια εξερεύνηση στην ψυχολογία των αγορών. Γέλασα δεδομένου ότι (ο δημοσιογράφος) εξέφρασε την απογοήτευσή του στην δοκιμή ενός ζευγαριού $800 τζιν που φαινόταν, το αισθανόταν και συμπεριφερόταν όπως και το αξίας $50 τζιν του. Όχι μόνο δεν υπήρξε καμία ευδιάκριτη διαφορά, αλλά κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης εβδομάδας φορώντας το καινούριο ακριβό παντελόνι, ούτε ένα άτομο δεν τον επαίνεσε στο πόσο καταπληκτικό φαινόταν. «Τότε, ποιο το νόημα?», ρώτησε.


Ξέρω το συναίσθημα

Αναγνώρισα τον εαυτό μου σε αυτή την ιστορία επειδή μου δόθηκε ένα ακριβό τζιν για δώρο γενεθλίων μερικά χρόνια πριν. Ενώ εκτίμησα το δώρο και το φόρεσα με ευγνωμοσύνη, δεν είχα καμία ιδέα ότι ήταν ακριβό έως ότου είδε κάποιος (μερικούς μήνες αργότερα) την ετικέτα και με επαίνεσε που είχα ένα τζιν της συγκεκριμένης εταιρίας. Έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα ότι το συγκεκριμένο τζιν θα μπορούσε να φανεί εντυπωσιακό σε κάποιον. Για μένα, ήταν απλά ένα από τα πέντε που είχα. Όχι καλύτερα ή χειρότερα από οποιαδήποτε από τα υπόλοιπα ($50) τζιν μου.

Ποια λογική;

Ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για την επόμενη έκθεση και μελέτη του Wallace δεδομένου ότι με έλκει ιδιαίτερα αυτός ο τομέας: η αξία που τοποθετούμε στις ετικέτες. Έχοντας εργαστεί σε μια ευρεία κοινωνικοοικονομική κατανομή ανθρώπων πάνω από δυόμιση δεκαετίες είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τη "συμπεριφορά αγορών" και τη λογική πίσω από αυτές τις αγορές από πρώτο χέρι.
Όπως τον πελάτη μου που δεν θα αγόραζε ποτέ ένα ζευγάρι παπουτσιών εκτός αν δεν κόστιζαν τουλάχιστον χίλια δολάρια επειδή «δεν έχουν αξία διαφορετικά» Ή ο σαράντα-κάτι τύπος που αγόρασε μια μεγάλης ισχύος μοτοσικλέτα Ducati ακόμα κι αν ήταν εντελώς αρχάριος χωρίς την εμπειρία ή τις δεξιότητες οδήγησης. Όταν τον συμβούλεψα (ένας πεπειραμένος μοτοσυκλετιστής) να αγοράσει μια διαφορετική (φτηνότερη, ασφαλέστερη, πιό αργή, πιό κατάλληλη για αρχάριους) μηχανή, δεν θέλησε να ακούσει. Ενδιαφέρθηκε μόνο για την εμφάνιση και την μάρκα, ήθελε να είναι ιδιοκτήτης Ducati.

300 Χιλιόμετρα... αργότερα

Όταν πήρε την μοτοσυκλέτα τρομοκρατήθηκε επειδή δεν μπόρεσε να την οδηγήσει, όπως προέβλεψα. Έπρεπε να την οδηγήσω εγώ στο σπίτι του από τον αντιπρόσωπο. Την οδήγησε τρεις φορές (σε ένα έτος), έκαλε 300 χιλιόμετρα στο κοντέρ και την πούλησε έπειτα για $9.000 λιγότερο από την τιμή αγοράς. Ήταν ερωτευμένος με το όνειρο «μιας Ducati» αλλά όχι και με την πρακτική χρησιμότητα της. Είχε αγοράσει μια εικόνα, μια ιδέα, ένα εμπορικό σήμα. Μια αυταπάτη. Και όπως και πολλοί από εμάς κάνουν κατά διαστήματα, άφησε το «εγώ» του να υπαγορεύσει τις συμπεριφορές του και να σπαταλήσει τα χρήματά του. Θέλησε να είναι ιδιοκτήτης και αναβάτης Ducati τόσο πολύ, ώστε τα συναισθήματα του (η ανάγκη να φαίνεται cool, δημοφιλής, επιθυμητός, σεβαστός, αρρενωπός) προσωρινά επισκίασε τη νοημοσύνη, την κοινή αίσθηση, το φόβο του και την προφανή έλλειψή του δυνατότητας οδήγησης.

Τρέλα ετικετών

Οι άνθρωποι που ψωνίζουν για συγκεκριμένες ετικέτες και εμπορικά σήματα παρά no name προϊόντα που θα χρησιμεύσουν κάπου ή θα ικανοποιήσουν μια ανάγκη, πάντε με προκαλούσαν. Δεν είναι κάτι το συνταρακτικό, να ακούς ότι μερικοί άνθρωποι αφιερώνονται, εάν δεν είναι ολοκληρωτικά εθισμένοι, στην κατοχή εμπορικών σημάτων - και όχι λόγω του πραγματικού προϊόντος, αλλά λόγω του αντιληπτού γοήτρου (αποδοχή, αναγνώριση, δημοτικότητα) που προέρχεται από την ιδιοκτησία, φορώντας, πίνοντας, οδηγώντας αυτό το συγκεκριμένο εμπορικό σήμα. Δεν με πιστεύετε; Κάντε παρέα με μερικούς εφήβους για μια στιγμή και δείτε τι σημαίνει να έχεις τα κατάλληλα παπούτσια, τζιν, MP3 , κινητά, κ.λ.π.

Μια υπόθεση:

Φανταστείτε εάν εσείς κι εγώ παίρναμε την τελευταία και ακυκλοφόρητη, BMW coupe των $100.000 και αλλάζαμε το σήμα ως Hyundai πριν την παρουσίαση του στην αγορά. Όχι μόνο εμείς το βαφτίσαμε ως Hyundai αλλά μειώνουμε επίσης την τιμή κατά 40%, έτσι τώρα έχουμε μια BMW αξίας $100.000 να πωλείται για $60.000 υπό το σήμα της Hyundai. Έτσι το ακριβώς ίδιο αυτοκίνητο (μηχανή, τεχνολογία, εσωτερικό, εξωτερικό, απόδοση, ποιότητα) που θα είχε τρελές πωλήσει ως ακριβή BMW προσφέρεται τώρα στους ίδιους πιθανούς αγοραστές λίγο πάνω από την μισή τιμή - ως μικρότερου πρεστίζ και λιγότερο επιθυμητό εμπορικό σήμα. Φυσικά δεν μπορούμε να πούμε οπωσδήποτε τι θα συνέβαινε, αλλά έχω μια εντύπωση ότι θα συμφωνήσετε.
1. Οι περισσότεροι αγοραστές της BMW ούτε καν θα σκεφτούν να εξετάσουν το νέο προϊόν της «Hyundai»- ακόμα κι αν παρουσιαστεί με τις καλύτερες κριτικές. Θα αφήσουν τα συναισθήματά τους να κυριαρχήσουν έναντι των γεγονότων: το γεγονός ότι είναι πραγματική BMW σε όλα, εκτός από το διακριτικό στο καπό. Η προκατάληψή τους ενάντια στα μικρότερου πρεστίζ εμπορικά σήματα δεν θα τους επιτρέψει ούτε καν να μπουν σε μια αίθουσα εκθέσεως της Hyundai και το εγώ τους δεν θα επιτρέψει στους ίδιους να γλιτώσουν $40.000. Θα προτιμούσαν να πληρώσουν $100.000 για το ΙΔΙΟ προϊόν, προκειμένου να μπορούν οι άλλοι να τους δουν να οδηγούν ένα Beemer (σ.σ. το σήμα της BMW). Το «εγώ» είναι πολύ ισχυρό και το απέδειξε μέσα από το μάρκετινγκ τα τελευταία χρόνια.
2. Οι περισσότεροι γενικοί αγοραστές νέων αυτοκινήτων δεν θα εκτιμήσουν τη νέα δίπορτη Hyundai των $60.000 επειδή αντιλαμβάνονται ότι είναι πολύ για εκείνο το εμπορικό σήμα. Ανεξαρτήτως από το πόσο καλό είναι το πραγματικό προϊόν (αυτοκίνητο), με αποτέλεσμα, η μετονομασία της BMW να μην πουλήσει ιδιαίτερα και να αποσυρθεί δια παντώς μέσα σε δύο έτη από την κυκλοφορία της. Συνεπώς, μια γενιά αγοραστών αυτοκινήτων θα χάσει την αυτοκινητιστική ευκαιρία της δεκαετίας λόγω της προκατάληψης, της ηλιθιότητας και του «εγώ».

Συναισθηματικοί αγοραστές

Φυσικά, δεν είναι καμία αποκάλυψη να σας πω ότι στο θέμα του πώς και που ξοδεύουμε τα χρήματά μας, είμαστε συχνά συναισθηματικά και παράλογα όντα.
Και ναι, οι εμπορικοί και οι γκουρού του μάρκετινγκ έχουν ωφεληθεί από αυτό, και έχουν εφαρμόσει αυτήν την γνώση για χρόνια. Είναι ο στόχος τους να προκαλέσουν μια συναισθηματική απόκριση (αίσθημα, αντίδραση, απόφαση) από σας και μένα έτσι ώστε να αγοράσουμε, ανεξαρτήτως αν το χρειαζόμαστε ή το πόσο κάνει αυτό που πουλάνε. Σε αυτούς, η κοινή λογική είναι ο εχθρός, εκείνο το οποίο μας λένε πάντα είναι ότι «αξίζουμε» το προϊόν τους. Φυσικά δεν χρειαζόμαστε πραγματικά μια επίπεδη τηλεόραση τετρακόσιων ιντσών, αλλά όπως αρκετά σωστά επισημαίνουν, εσείς και έχουμε εργαστεί απίστευτα σκληρά πρόσφατα και γιατί δεν πρέπει εμείς να ανταμειφθούμε με μια γελοιοδώς μεγάλη TV; Φανταστείτε πόσο καλύτερες θα γίνουν οι ζωές μας όταν αφαιρέσουμε αυτό το κακομαθημένο παιδί από μέσα μας. Κοιτάξτε το ζευγάρι της διαφήμισης... αυτοί φαίνονται πολύ ευτυχείς.

Πίσω στην παρουσίαση...

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του, ο Wallace μίλησε για μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο του Stanford στις αρχές του 2008, όπου μια ομάδα παρατηρητών εξέτασε δύο διαφορετικά κρασιά, ένα φτηνότερο κρασί (μπουκάλι $20) και ένα ακριβότερο κρασί (πάνω από $100). Εξέθεσαν έπειτα την άποψη τους στους ερευνητές. Για αυτήν την μελέτη οι συμμετέχοντες ήξεραν την αξία για κάθε ένα από τα κρασιά και όπως περιμένετε, η μεγάλη πλειοψηφία σημείωσε το ακριβό κρασί με τον υψηλότερο βαθμό, από άποψη προτίμησης και ευχαρίστησης, ενώ το φτηνό κρασί βρέθηκε στο τέλος της κλίμακας. Προκειμένου να κατασταθεί η μελέτη ακόμα πιο επιστημονικά έγκυρη και αντικειμενική, οι ερευνητές τοποθέτησαν MRIs στους συμμετέχοντες που μπορούν να διακρίνουν αν η αντιληπτή απόλαυση (κάθε κρασιού τους) συσχετίστηκε με αυτό που συνέβαινε φυσιολογικά στον εγκέφαλό τους. Και μαντέψτε, το κρασί που αντιλήφθηκαν ως το καλύτερο τους δημιούργησε πραγματικά μια παρατηρήσιμη απόκριση ευχαρίστησης στον εγκέφαλό τους. Και φυσικά, το φτηνό κρασί παρουσίασε το αντίθετο. Τώρα, όλα εκείνα τα αποτελέσματα είναι ενδιαφέροντα αλλά αυτό που συναρπάζει είναι ότι τα δύο κρασιά (φτηνό και ακριβό) ήταν .... πραγματικά το ίδιο κρασί. Δεν υπήρξε κάποιο φτηνό ή ακριβό κρασί, ήταν και τα δυο ένα σχετικά φτηνό κρασί.

Συμπεράσματα

Αυτό ακριβώς, όχι μόνο έχουμε την ικανότητα να δημιουργήσουμε την ευχαρίστηση και τον πόνο μας αλλά έχουμε επίσης τη δυνατότητα (μέσω των σκέψεων, των πεποιθήσεων και των προσδοκιών μας) να δημιουργήσουμε σημαντικές βιοχημικές αλλαγές στον εγκέφαλό μας. Με άλλα λόγια, μπορούμε να δημιουργήσουμε την ευχαρίστηση. Ή την δυστυχία. Κυριολεκτικά. Οι πεποιθήσεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας - ακόμα και όταν έρχεται με την δοκιμή ενός φτηνού κρασιού.

Τότε γιατί (μερικοί) οι άνθρωποι το κάνουν;

Οι περισσότεροι από μας έχουν μια προτίμηση για ορισμένες ετικέτες ή εμπορικά σήματα λόγω της θετικής εμπειρίας που είχαμε με τα ιδιαίτερα προϊόντα κατά τη διάρκεια των ετών - αυτό κατανοητό, αλλά δεν είναι αυτό για το οποίο γράφω σήμερα. Όχι, μιλώ για τους ανθρώπους που έχουν μια παράλογη επιθυμία να είναι κύριοι συγκεκριμένων ετικετών. Μιλώ για τους ανθρώπους που δεν θα εξετάσουν ακόμη και μια άλλη, λιγότερο-ακριβή ετικέτα - ακόμα κι αν εκείνη η ετικέτα είναι συγκρίσιμης ή ίδιας ποιότητας με την επιθυμητή ετικέτα. Μιλώ για τους ανθρώπους που αγαπούν να τους βλέπουν να πίνουν ακριβό κρασί, ακόμα και όταν είναι αίσχος Και μιλώ για το άτομο που βάζει τον εαυτό του κάτω από οικονομική πίεση να αγοραστεί το αυτοκίνητο που πραγματικά δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά και σίγουρα δεν χρειάζονται.
Σε κάποιο επίπεδο, οι αγοραστές ετικετών θεωρούν ότι η ιδιοκτησία ενός ιδιαίτερου προϊόντος θα ικανοποιήσει κάποια ανάγκη τους. Και είναι σωστοί. Για μια ημέρα. Επειδή περί αυτού πρόκειται, πόσο θα κρατήσει προτού να πρέπει να ψωνίσουν πάλι. Παραδόξως, εκείνα τα τζιν των $800 δεν θα οδηγήσουν στο ισόβιο νιρβάνα ή την καθολική έγκριση ή την αποδοχή. Παρεπιπτόντως η ανάγκη που έχουν είναι συναισθηματική, μη πρακτική. Κανένας δεν χρειάζεται τα παπούτσια χιλίων δολαρίων (συν), αλλά οι άνθρωποι θέλουν να συνδεθούν με ορισμένες ετικέτες επειδή έμαθαν ότι η ιδιοκτησία των εν λόγω ετικετών θα φέρει την προσοχή, την έγκριση και την αποδοχή την οποία κυνηγούν.

Το Γιατί πίσω από Τι

Έτσι καταλήγουμε στο γιατί πίσω από το τι. Αυτό που θέλουν είναι το εμπορικό σήμα αλλά γιατί το θέλουν είναι το κλειδί του παζλ. Συνειδητά ή όχι, πολλοί άνθρωποι δεν θεωρούν ότι είναι αρκετά καλοί - δηλαδή αρκετά έξυπνοι, αρκετά όμορφοι, αρκετά επιθυμητοί, αρκετά αδύνατοι ή αρκετά ενδιαφέροντες. Και σαν αποτέλεσμα θα προσπαθήσουν να επανορθώσουν για αυτές τις αδυναμίες τους με υλικά αγαθά προκειμένου να εντυπωσιάσουν τους υπόλοιπους"Θα με συμπαθήσουν περισσότερο εάν οδηγώ αυτό το αυτοκίνητο, φορώ αυτά τα ενδύματα, ζω σε εκείνο το σπίτι ή έχω εκείνη την συσκευή."

Η θεωρία των 10.000 ωρών

Εδώ και αρκετό καιρό κυκλοφορεί στο ίντερνετ η θεωρία που αναπτύσσει ο Malcolm Gladwell στο βιβλίο του “Outliers” για τον κανόνα των 10.000 ωρών. Στο βιβλίο αυτό ο Malcolm ξεκαθαρίζει ότι για να γίνεις επιτυχημένος σε οποιοδήποτε τομέα, εκτός από φυσικό ταλέντο χρειάζεται να επενδύσεις πολλές ώρες εξάσκησης στο αντικείμενο για να τα καταφέρεις. Σύμφωνα με πολλές μελέτες που παραθέτει, ισχυρίζεται ότι ο αριθμός αυτός είναι 10.000 ώρες,

Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται και τόσο πολλές εκτός αν προχωρήσεις σε πράξεις. Αν κάποιος ασχολείται με το αντικείμενο του 5 ώρες κάθε μέρα ανελλιπώς, τότε στο τέλος του μήνα θα έχει ολοκληρώσει 150 ώρες εξάσκησης, δηλαδή περίπου 1,5% από τις 10.000 ώρες που απαιτούνται. Με την προϋπόθεση ότι ήδη έχει φυσικό ταλέντο σε αυτό που κάνει θα πρέπει να συνεχίσει την προπόνηση για άλλους 67 μήνες, δηλαδή περίπου 6 χρόνια..

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που επαληθεύουν αυτό τον κανόνα, όπως ο Bill Gates, o Michael Jordan και άλλοι διάσημοι που αφιέρωσαν πολύ περισσότερο χρόνο από νεαρή ηλικία για να φτάσουν ψηλά. Αν βασίζονταν στο ταλέντο τους και στην τύχη μόνο πιθανώς να μην τα είχαν καταφέρει τόσο καλά στον τομέα τους.

Χρειάζεται λοιπόν ο μέσος άνθρωπος 10.000 ώρες για να καταφέρει να γίνει καλός σε κάτι; Τι γίνεται με αυτούς που δεν μπορούν να αφιερώσουν τόσο χρόνο με μια ασχολία ή με αυτούς που έχουν παραπάνω από ένα ενδιαφέροντα;

Σίγουρα υπάρχουν κι εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν αυτή την θεωρία (όπως οι Doors, που δεν χρειάστηκαν 6 χρόνια για να γίνουν επιτυχία), όμως το να στηρίζεται κάποιος αποκλειστικά στην τύχη για να τα καταφέρει κάπου δεν θα βοηθήσει. Ίσως κάποιοι τα καταφέρουν σε πολύ λιγότερο χρόνο, ίσως για κάποιους απαιτήσει ακόμα περισσότερο όμως η επιτυχία δεν έρχεται τυχαία.

Πέντε πράγματα που έμαθα στο πανεπιστήμιο

Συνειδητοποιώ τελευταία ότι πολλοί τελειόφοιτοι ψάχνονται εναγωνίως για το αν αξίζει τελικά η επιλογή για την απόκτηση MBA αξίζει ή όχι.
Σκέφτομαι ότι το MBA αξίζει μόνο εάν θέλετε να κάνετε μια σοβαρή αλλαγή στην καριέρα σας ή απλά χρειάζεστε λίγο χρόνο να την σκεφτείτε καλύτερα. Εντούτοις, εάν είστε βέβαιοι για αυτό που θέλετε να κάνετε και είστε στο δρόμο για να το πετύχετε νομίζω ότι το ΜΒΑ δεν είναι και τόσο χρήσιμο.

Φοίτησα σε Οικονομικό Κολλέγιο γιατί ήθελα να ασχοληθώ με τα Χρηματοοικονομικά όταν τελειώσω και όπου κι αν ρώτησα μου είπαν ότι θα χρειαστώ MBA. Τελικά πήγα και το πήρα. Πήγα στο Wharton που είναι από τις κορυφαίες σχολές και αποκόμισα χρήσιμες εμπειρίες.

Αλλά δεν ήταν όπως το MIT, όπου παρακολούθησα τις προπτυχιακές σπουδές. Στο MIT, έμαθα τόσα πολλά που σίγουρα δεν θα μπορούσα ποτέ να τα γράψω σε ένα blog.

Έμαθα πέντε πράγματα στο Κολλέγιο. Ακολουθούν χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία η σειρά τους:

1) Ένα δολάριο σήμερα αξίζει περισσότερο από ένα δολάριο αύριο. Ήξερα για τα επιτόκια πριν σπουδάσω Οικονομικά, αλλά έννοιες όπως η μελλοντική και η παρούσα αξία του χρήματος παρέμεναν άγνωστες για μένα πριν αποκτήσω τοMBA.

2) Θα κάνετε περισσότερα χρήματα εάν ρισκάρετε περισσότερο. Δεν καταλάβαινα ότι υπήρχε μια σαφή σχέση μεταξύ λήψης κινδύνου και αναμενόμενου κέρδους πριν σπουδάσω οικονομικά. Το γνωρίζω τώρα.

3) Μπορείτε να εκτιμήσετε ένα περιουσιακό στοιχείο αν γνωρίζετε τις ταμειακές ροές (έσοδα) που θα αποφέρει, τη χρονική διάρκεια αυτών και καταφέρετε να ποσοτικοποιήσετε το ρίσκο που περιέχουν. Η διαχείριση χαρτοφυλακίου και εκτίμησης περιουσιακών στοιχείων ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα. Με το γνωστικό υπόβαθρο που απέκτησα στο MIT μπόρεσα να καταλάβω τα μαθηματικά που περιέγραφαν τις σχέσεις γύρω από τις επενδύσεις και τις βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Αν και δεν χρησιμοποιώ μαθηματικούς τύπους πλέον, μπορώ να εκτιμήσω τάχιστα την αξία τους.

4) Οι αγορές αποτελούνται από τους κερδοσκόπους και τους σοβαρούς επενδυτές. Δεν μπορείτε να έχετε τον έναν χωρίς τον άλλο. Οι κερδοσκόποι αυξάνουν τον χρηματιστηριακό κίνδυνο και οι επενδυτές προσπαθούν να τον μειώσουν. Μπορείτε να κερδίσετε πολλά χρήματα αν κατανοήσετε πως δουλεύουν αυτοί οι μηχανισμοί. Λατρεύω το παιχνίδι του χρηματιστηρίου. Ήταν το αγαπημένο μου μάθημα στο κολλέγιο και είναι η μοναδική ώρα που παρακολουθώ ακόμα και τώρα για να βρω λίγη έμπνευση

5) Η καλύτερη τιμή για να πουλήσεις κάτι δεν είναι πάντα η χαμηλότερη τιμή. Το αγαπημένο μου case study ήταν ο παραγωγός σαμπάνιας που δεν μπορούσε να πουλήσει το προϊόν του στις ΗΠΑ έως ότου τριπλασίασε την τιμή. Κατόπιν οι πωλήσεις του ξεπέρασαν κάθε όριο.

Αυτό ήταν. Δύο χρόνια τώρα ποιος ξέρεις πόσα χρήματα χρειάστηκε να ξοδέψω για να μάθω αυτές τις πέντε έννοιες.

Αλλά είναι πέντε σπουδαίες έννοιες. Διαπιστώνω ότι το MBA μου έδωσε απίστευτα ισχυρές βάσεις σε οικονομικά θέματα που χρησιμοποιώ κάθε ημέρα (στην εργασία και στην προσωπική ζωή μου). Χαίρομαι που το απέκτησα αν και αναγνωρίζω ότι δεν είναι “must” για όλους όσους θέλουν να ασχοληθούν με επιχειρήσεις.

Ειλικρινά δεν κοιτάζω αν κάποιος έχει ΜΒΑ ή όχι στο βιογραφικό του. Κοιτάζω τον άνθρωπο και αυτά που έχει καταφέρει όχι χαρτιά.

Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε από http://www.avc.com/a_vc/2005/06/the_five_things.html