Λόγια ενός χρηματιστή

"Βγαίνω από το σπίτι μου σαν κλέφτης, όταν εσείς κοιμάστε ακόμη. Γιατί, στα μάτια σας, αυτό έχω γίνει τώρα: ένας λεπρός, ένας κακούργος".
Το παράπονο ενός Αμερικανού χρηματιστή, όπως το έγραψε ο ίδιος στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα».

Μέχρι χθες αυτός ο χρηματιστής ήταν η ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου. Αύριο δεν ξέρει αν θα επιστρέψει από το γραφείο του στο σπίτι με όλα τα προσωπικά του αντικείμενα μέσα σε ένα κουτί, όλη του τη ζωή, τις φωτογραφίες των παιδιών του που δεν τα βλέπει ποτέ, τη φωτογραφία της γυναίκας του που ψάχνει από τώρα δικηγόρο για διαζύγιο.

"Τρέχω με το αυτοκίνητό μου για να φτάσω στο κρυστάλλινο κτίριο της Νέας Υόρκης, με τρώει η αγωνία να μάθω αν ο κόσμος μου γκρεμίστηκε και μ΄ έπιασε στον ύπνο, να μάθω αν θα πρέπει να πω το βράδυ στη γυναίκα μου, αν δεν έχει υπογράψει ακόμη την αίτηση διαζυγίου, πως είμαι ένας άνεργος, χωρίς λεφτά για να πληρώσω τις δόσεις του πανάκριβου σπιτιού μου, να πληρώσω τα σχολειά των παιδιών, να εξοφλήσω τα πολυτελή ψώνια (δεν χρειάζεται ντοκτορά στο Γέιλ για να ξέρεις πως όσο πιο πολλά βγάζεις τόσο πιο πολλά ξοδεύεις). Ένας πρόσφυγας όπως άλλοι 80.000 σαν κι εμένα, που τριγύριζαν με τα Ρέιντζ Ρόβερ στο Μανχάταν χωρίς να δίνουν δεκάρα για κανέναν."

Η εταιρεία όπου δουλεύει ο χρηματιστής μας είναι ακόμη ζωντανή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει μέχρι πότε. «Δεν είμαι πικραμένος κι ούτε τα έχω με κανέναν», γράφει ο χρηματιστής.

"Ήταν καλό, όσο κράτησε, όπως ένας έρωτας. Μόνο που με στενοχωρεί να νιώθω πως με μεταχειρίστηκαν σαν πόρνη, που αφού πλάγιασαν μαζί της πληρώνοντας όσο όσο, τώρα οι πελάτες της καμώνονται πως δεν την ξέρουν. Τις καλές μέρες, όμως, ήμασταν οι προστάτες άγιοι της νέας μεταβιομηχανικής Αμερικής. Ποιος νοιαζόταν τότε αν παίρναμε το 20% από τα κέρδη, όταν αυτά τα κέρδη ήταν δεκάδες εκατομμύρια; Αύριο θα με καταπιεί κι εμένα κάποια άλλη τράπεζα ή θα απολυθώ ή θα ριχτώ από το παράθυρο ή θα διασωθώ από μια κυβέρνηση που πίστευε στην ελεύθερη αγορά και που τώρα τρέχει με τον πυροσβεστήρα να σβήσει τις φωτιές. Ίσως να καταλήξω κι εγώ σε μια κοινή εμπορική τράπεζα, από εκείνες που ζουν από τους μισθωτούς που καταθέτουν τους μισθούς τους- μισθούς που σήμερα πολύ θα θέλαμε να είχαμε κι εμείς, εμείς που κάποτε δεν καταδεχόμαστε να ρίξουμε ούτε μια ματιά σε όποιον μάς πρότεινε συναλλαγή μικρότερη από 10 εκατομμύρια."

"Ήμασταν οι θεοί, χωρίς κυβερνητικούς ελέγχους και χωρίς ηθικά βάρη. Μέσα στους κρυστάλλινους πύργους μας με τις μπρούντζινες πόρτες, παίζαμε τους κυρίαρχους του Σύμπαντος."

Και τώρα;
"Τώρα, όποτε κοιταζόμαστε κάθε πρωί στον καθρέφτη, αναρωτιόμαστε: Άραγε, τι δουλειά μπορεί να κάνει ένας παπάς, όταν μια μέρα κάποιος του αποδείξει πως ο Θεός δεν υπάρχει πια;".

Πηγή